ή "Οι 118 Αποχρώσεις της Αγκαλιάς"
Περί της αγκαλιάς που τα εμπεριέχει και τα περικλείει όλα!
Πολλά τα είδη της, τα ύφη και οι υφές της, οι κατηγορίες κι οι αποχρώσεις της – πολύ περισσότερες από 50, σίγουρα...
Η αγκαλιά-κοχύλι, που μέσα της θα γεννηθείς, θ' αναπτυχθείς κι ίσως γίνεις μαργαριτάρι στην πέρλα του σύμπαντος.
Η αγκαλιά-κουκούλι που μέσα της θα εξελιχθείς, θα μεταμορφωθείς, η αγκαλιά-σπόρος για να βλαστήσεις, η αγκαλιά-καρπός για να φυτρώσεις, η αγκαλιά-λίπασμα για να πολλαπλασιαστείς, ν' αυγατίσεις.
Η αγκαλιά-φοίνικας για ν' αναγεννηθείς, η αγκαλιά-θάλασσα για να ξεπλυθείς, η αγκαλιά-ποτάμι για ν' αναβαπτιστείς, η αγκαλιά-ουρανός για ν' αναληφθείς.
Η αγκαλιά-δοχείο που θα χωρέσει το είναι σου, η αγκαλιά-ανοιχτήρι που θα ξεσφραγίσει την ψυχή σου, η αγκαλιά-εργαλείο που θα αξιοποιήσει τις χάρες σου, η αγκαλιά-αλέτρι που θα σε οργώσει, που θα σε καλλιεργήσει κι η αγκαλιά-κλειδί που θα σου ανοίξει όλες τις πόρτες.
Η αγκαλιά-καράβι που θα σε ταξιδέψει με ασφάλεια στους ωκεανούς της ζωής σου, η αγκαλιά-μπαλόνι που θα σε ξεκολλήσει απ' τη γη που πατάς, αλλά κι η αγκαλιά-πύραυλος που θα σε εξακοντίσει στη στρατόσφαιρα.
Η αγκαλιά που απ’ τη μια θα συναρπάζει τις αισθήσεις, θα εξάπτει τη φαντασία και θα ξεσηκώνει το κορμί σου κι απ’ την άλλη θα ηρεμεί το νου, θα κατευνάζει τη σκέψη, θα μετουσιώνει τα ερεθίσματα και τελικά θα γαληνεύει τη ψυχή σου. Η αναζωογονητική, η τονωτική αγκαλιά καθώς κι η θεραπευτική, η ευεργετική.
Η αγκαλιά "μ' έσκασες" που σπάει τα άλατα του νου, που ξεμπλοκάρει τις αγκυλώσεις της καρδιάς, που απελευθερώνει την ψυχή και την στέλνει να πετάξει. Η εξαγνιστική αγκαλιά.
Η αγκαλιά που θρέφει, τόσο τον δότη όσο και τον λήπτη της, ισοδύναμα.
Αυτή η αγκαλιά που χρεία της έχουν τα βρέφη, τα παιδιά, εμείς τα μεγαλύτερα παιδιά, οι ενήλικες κι οι υπερήλικες, οι ασθενείς κι οι οδοιπόροι, οι αναξιοπαθούντες. Η αγκαλιά που είναι ανάγκη και κοινό στοιχείο συμπεριφοράς τόσο στα έλλογα(?) όσο και στα άλογα πλάσματα του κόσμου τούτου που σε κάθε ευκαιρία, αν παρατηρήσεις, αγκαλιάζονται.
Η αγκαλιά που κόβει την αναπνοή και συνάμα δίνει πνοή, εκείνη που μέσα της παραλύεις και συνάμα παίρνεις δύναμη. Η αγκαλιά που σε λιώνει και συγχρόνως σε χαλυβδώνει. Η αγκαλιά που μέσα της εξαφανίζεσαι και συνάμα αναβαπτίζεσαι. Η αγκαλιά που διεκδικείς και λαχταράς να κερδίσεις και συνάμα αγωνιάς μην τυχόν απωλέσεις.
Η αγκαλιά όχι του πόθου - καλή κι άγια κι αυτή και χρειαζούμενη - αλλά του πάθους και του έρωτα, όχι του σαρκικού αλλά του αγαπητικού.
Αγκαλιά, ανάσα ζωής, ικανή να σου φτιάχνει την ημέρα σου το πρωί και να σου γεμίζει τις μπαταρίες, μετά τον μόχθο, το απόβραδο.
Αγκαλιά-ήλιος που σε φωτίζει και σε οδηγεί στα ζόρια της ημέρας, αγκαλιά-φεγγάρι που σε μαγεύει και σε καθοδηγεί μες τα σκοτάδια της νύχτας.
Αγκαλιές γονεϊκές, αδελφικές, συναδελφικές, φιλικές, συντροφικές, ερωτικές. Αγκαλιές των δασκάλων μας. Αγκαλιές υποστηρικτικές, παρηγορητικές.
Αγκαλιές "εγώ είμαι εδώ", αγκαλιές "μη σε νοιάζει", αγκαλιές "όλα θα περάσουν", "όλα θα πάνε καλά".
Αγκαλιές που αναθέτουν έργο κι αποστολή, που καταθέτουν αναμνήσεις, που εκθέτουν αδυναμίες, αυτές που μεταθέτουν τον πόνο, που διαθέτουν ενσυναίσθηση, αγκαλιές που προσθέτουν μέρες στη ζωή σου, που συνθέτουν γλυκές μελωδίες μέσα σου και εκείνες που εναποθέτουν ελπίδες, αγκαλιές που προϋποθέτουν έγνοια και φροντίδα, που εν τέλει, αποθέτουν ίζημα αγάπης, στοργής και τρυφερότητας στο δέλτα της ψυχής σου.
Αγκαλιές που σφραγίζουν συμφωνίες, που επιλύουν διαφωνίες, αναλύουν συναισθήματα, εκείνες που λύουν δεσμά, διαλύουν εμπόδια, καταλύουν τείχη, που παραλύουν αντιστάσεις, εκλύουν θετική ενέργεια, αγκαλιές που αναστυλώνουν ψυχές, που χτίζουν γέφυρες, που γεφυρώνουν χάσματα.
Αγκαλιές που μοιράζονται ανατριχίλες κι έντονα συναισθήματα μέσα από περήφανες νίκες, αλλά κι αγκαλιές "δεν πειράζει" μετά από ταπεινωτικές ήττες. Αγκαλιές θριάμβων αλλά κι εκείνες της συντριβής. Αγκαλιές χαράς, αγκαλιές θρήνου. Αγκαλιές που ορθώνουν ανάστημα και οι άλλες που “βάζουν πλάτη”.
Η αγκαλιά του αέρα που θα σε πάρει, θα σε σηκώσει και θα σε σκορπίσει παντού. Η αγκαλιά του νερού που θα σε ξεπλύνει απ’ όλες τις έγνοιες σου και θα σε παραδώσει καθαρό και άσπιλο για τη συνέχεια.
Η αγκαλιά της φωτιάς που αν δεν την προσέξεις θα σε τσουρουφλίσει κι ενίοτε θα σε κατακάψει.
Η αγκαλιά της γης που θα σε δεχτεί στα σπλάχνα της όταν όλα τελειώσουν και τέλος η αγκαλιά του πανδαμάτορα που θα σε παραδώσει σε αυτήν, την άπειρη του σύμπαντος αγκαλιά, που δε θα αφήσει να λησμονηθείς από αυτούς που σ' αγαπούν.
Αγκαλιές, όλες οι παραπάνω, θερμές, σταθερές, ζωογόνες, μεγάλες, δοτικές, σφιχτές, μαγικές, ορθάνοιχτες. Αγκαλιές που εντός τους εξανθρωπίζεσαι αλλά κι αγιοποιείσαι. Αγκαλιές ανθρώπινες και τελικά - γι αυτό - θεϊκές !
Γεώργιος Καλπάκας
