Η αγάπη είναι το φαρμάκι και το νέκταρ της ζωής κι αν θέλεις να πιεις Ζωή, πίνεις κι απ΄τα δύο

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΜΕΡΟ ΘΕΡΙΟ που τρώει τη ζωή μας. Μα μόλις φύγει, καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας. 

Λοιπόν; Σ’ άφησε; Σε πρόδωσε; Καλύτερα έτσι. 

Θα ‘χεις κουράγιο να ξαναδοκιμάσεις. Αν έμενε κι ανακάλυπτες τι ψεύτικο μικροπραγματάκι ήταν, θα πληγωνόσουν για πάντα. 

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ Ή ΟΤΑΝ ΤΗ ΧΑΝΟΥΜΕ. Όταν την έχουμε, μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθησή της. Και την ξαναποκτούμε μόνο όταν τη χάσουμε.

Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες. Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Κάν’ την τραγούδια, ξενύχτια. Κάν’ την βιβλία, αταξίες. 

Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις. Σαν να της κλείνεις τον δρόμο να ξανάρθει. 

Κοίταξέ με προσεχτικά και θα καταλάβεις. 

Για την αγάπη μιας γυναίκας έγινα ποιητής. Δεν τη συγκίνησα. Έγινα κλόουν, καραγκιόζης, Ρωμαίος, Νίγκελ, Άμλετ… Κείνη προσπέρασε πλάι απ’ τις τραγικές μεταμορφώσεις μου αγέρωχη και πήγε να θαφτεί στο άγνωστο. 

Ήταν τρελή; Ήταν άρρωστη; Χαλασμένη απ’ τα βιβλία; 
Δεν ξέρω. Ένα πράγμα ξέρω: πως μ’ έκανε δυστυχισμένο. 

Εκείνοι που είναι να γίνουν μεγάλοι όχι μόνο δεν τους χρειάζεται η δυστυχία αλλά και τους μπαίνει εμπόδιο. 

Γιατί τώρα σ’ τα είπα όλα αυτά; 

Για να σε φέρω στα συγκαλά σου; Για να σε παρηγορήσω; 
Για να σε πλαντάξω; Δεν ξέρω. 

Η αγάπη είναι το φαρμάκι και το νέκταρ της ζωής μας. Αν θέλεις να πιεις, θα τα πιεις και τα δύο μαζί. Ένα ένα δεν σ’ τα δίνουν. 

Γιατί κλείνεις τα μάτια σου; 
Νυστάζεις ή πονάς; 

Μενέλαος Λουντέμης, 

"Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους"