Εξουσία, χρήμα και γυ­ναικεία σεξουαλικότητα

Όλοι ξέρετε τη ιστορία του Αδάμ και της Εύας. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι σύμφωνα με τον μύθο, είναι ότι υπήρξε μια άλλη γυναίκα προγενέστερη της Εύας.  Η Λίλιθ, η πρώτη γυναίκα που δημιουργήθηκε από τον Θεό ίση με τον άντρα. 

Υπάρχουν διάφορες εκδοχές πά­νω στην ιστορία της Λίλιθ, αλλά σε όλες φανερώνει μια σεξουα­λικότητα πολύ ισχυρή και εκφράζει την αυτονομία της. 
Έχοντας επίγνωση ότι δημιουργήθηκε ίση, αρνείται την κυριαρχία του Αδάμ, κάτι που αυτός φέρει βαρέως. Εκείνη φεύγει με τον Σατανά. 
Ο Θεός τότε δημιουργεί ένα άλλο πλάσμα, πιο υπάκουο, για τον καημένο τον Αδάμ, από το ένα πλευρό του. Όμως, η Λίλιθ θα ξανάρθει να βάλει σε πειρασμό τον Αδάμ όταν αυτός θα έχει κουραστεί από την Εύα.

Από καταβολής λοιπόν του κόσμου, οι άντρες προ­βάλλουν τις «ένοχες» επιθυμίες τους πάνω στη γυναίκα. Την κατηγορούν ότι είναι ο πειρασμός που έχει συνέχεια το μυαλό της στην ηδονή της σάρκας, ότι είναι αυτή που προκαλεί. Η γυναίκα, λοιπόν, είναι υπεύθυνη (ένοχη) για τον ερεθισμό που ξυπνά. Πρέπει να την τιμωρήσουμε. Η Ιερά Εξέταση αναλαμβάνει αυ­τό το καθήκον, το κυνή­γι των «μαγισσών» αρχίζει και χάρη στην εξίσωση γυναίκα = σεξ = μάγισσα, μια απλή καταγγελία είναι αρκετή για να αποδείξει την ενοχή της ύποπτης. 
Η κατηγορούμενη βασανίζεται μέχρι να υπογράψει μια ομολογία που έχει ετοιμάσει ο ιεροεξεταστής, ό­που ομολογεί ότι έχει σχέσεις με τον Σατανά και ότι επιδίδεται σε αισχρές πράξεις. Η υπογραφή ανταμείβεται με απλό θάνατο δια στραγγαλισμού. Αυτές που επιμένουν να δηλώνουν αθώες καίγονται ζωντανές. Πώς είναι δυνατόν να έγιναν τόσα βασανι­στήρια και πώς κράτησαν τόσο πολύ; Υπηρετούσαν την πα­τριαρχική τάξη.

Πουριτανισμός και πατριαρχία

«Ο πουριτανισμός συνοδεύει παντού και πάντα κάθε δικτατορία, είτε είναι στρατιωτική, πολιτική ή θρησκευτική. Η καταστολή της σεξουαλικής ενέργειας τροφοδοτεί έναν φανατισμό, τον οποίο έ­χει απόλυτη ανάγκη η εκάστοτε ιδεολογία για να διατηρηθεί και να επικρατήσει», λέει ο Έρνεστ Μπόρνεμαν. Όλες οι μητριαρ­χικές κοινωνίες είναι ειρηνικές και υπέρμαχοι της ισονομίας. Δεν διακρίνουμε σ’ αυτές ούτε βαθμό, ούτε τάξη, ούτε ιεραρχία. Στο τέλος της νεολιθικής εποχής εμφανίζεται η ιδιωτική περιου­σία και η κλοπή, η εξουσία των αντρών και η ιεραρχία, οι πόλε­μοι. 
Πέντε εκατομμύρια χρόνια σεξουαλικής ισότητας έδωσαν τη θέση τους σε μια εποχή ανταγωνισμού, κατακτήσεων και κατοχής. Για να σιγουρευτεί για την πίστη της γυναίκας του, μόνο ε­χέγγυο της πατρότητας των παιδιών που φέρνει στον κόσμο, ο ά­ντρας επινόησε τον γάμο και πέρασε το μήνυμά του: «Η γυναίκα είναι φτιαγμένη για να κάνει παιδιά και να υπηρετεί τον σύζυγό της». 

Η πατριαρχία δεν έπαψε να διατάζει τις γυναίκες να αρνηθούν το σώμα τους, να πνίξουν τις επιθυμίες τους και να υποτα­χθούν στην αντρική εξουσία. Τα κατάφερε σε τέτοιο βαθμό ώστε ακόμα και σήμερα ακούμε πολλές γυναίκες να υποστηρίζουν με πεποίθηση ότι οι άντρες έχουν μεγαλύτερη επιθυμία και σεξουα­λικές ανάγκες από εκείνες. Ενώ η αλήθεια είναι εντελώς αντίθε­τη. Κάθε οργασμός συνοδευόμενος από εκσπερμάτωση κουράζει ακόμα και τον πιο ικανό άντρα, που δεν μπορεί πια μετά από τρεις ή τέσσερεις εκσπερματώσεις. Η γυναίκα λέγεται «πολυοργασμική», όσο περισσότερους οργασμούς έχει, τόσο πιο δυνατοί είναι, Όμως, δεν μπορεί να νιώσει κανείς την έλλειψη ενός πράγ­ματος που δεν γνωρίζει. Ο ακρωτηριασμός της κλειτορίδας δεν ήταν απαραίτητος στη Δύση για να κρατήσει τις γυναίκες «φρόνι­μες», η άγνοια ήταν αρκετή.

Το Γυναικείο Απελευθερωτι­κό Κίνημα επέτρεψε για λίγο στις γυναίκες να αποκτήσουν ξανά δικαιώματα πάνω στο κορμί τους, πληροφορώντας ‘τες και επιτρέποντάς τους να μιλούν ειλικρινά με τις συντρόφισσες. Έκτοτε, ό­λα ξανάπεσαν στη λήθη. Το σώμα των γυναικών ξανάγινε αντι­κείμενο ηδονής, αντικείμενο πόθου... και κατανάλωσης. Χωρίς καμία σχεδόν πληροφόρηση, νιώθοντας ενοχές και πε­πεισμένες ότι είναι φυσιολογικό για μια γυναίκα να μην έχει με­γάλες επιθυμίες, οι περισσότερες δεν επιζητούν καν το ξύπνημα του δυναμικού τους. Πόσο μάλλον, αφού είναι γνωστό, ότι μια γυ­ναίκα που νιώθει μεγάλη ευχαρίστηση είναι μια πόρνη. Η σεξου­αλική απελευθέρωση έκανε τα πράγματα να εξελιχθούν, αλλά ο αριθμός των γυναικών που κρύβουν τον οργασμό είναι τρομακτι­κός (ακόμα κι ανάμεσα στις «πλανεύτρες»).

Αληθεύει πως ο αντρικός οργασμός είναι πιο εύκολο να προκληθεί. Αν ο άντρας αρκείται να πέφτει πάνω στη γυναίκα και να πηγαινοέρχεται μέ­σα της λίγο ή πολύ σαν ζώο, καταλαβαίνει κανείς γιατί οι γυναίκες ενοχλούνται και καταλήγουν να πιστεύουν ότι δεν τους αρέ­σει «αυτό». Δεν μπορούν καν να φανταστούν ποιες ηδονές να α­παιτήσουν που θα είναι μεν σεμνές, αλλά πιο δυνατές. Οι γυναί­κες, που δεν έχουν δικαίωμα στην ηδονή και στην εξουσία, έχουν γίνει αντικείμενα. Ακόμα και σήμερα, πολλοί άντρες δεν ανέχο­νται να είναι μια γυναίκα σεξουαλικά ενεργή. Όπως λέει ο Νικολά: «Η γυναίκα που ανεβαίνει πάνω μου με κόβει.». Όταν ο ά­ντρας δεν έχει την εξουσία, είναι ανίκανος! 

Η καταστολή της γυ­ναικείας σεξουαλικότητας υποχρέωσε ταυτόχρονα τον άντρα να απωθήσει τη δική του. Η σεξουαλικότητά του έχει γίνει «οργανική», στην υπηρεσία μιας σωματικής ευχαρίστησης που αποκλείει τη αληθινή σχέση, την επικοινωνία, την οικειότητα. Και ο άντρας έχει χάσει τη δύναμή του. Ποιο σκοπό υπηρετεί, λοιπόν, τόση σεξουαλική καταστολή; Είναι γνωστό ότι το ερωτικό πάθος μάς κάνει να ξεχνάμε τα πά­ντα. Καριέρα, επιχείρηση, χρήμα, ακόμα και τις κοινωνικές συν­θήκες... 

Τίποτε από αυτά δεν έχει πια σημασία για τους ερωτευμένους, που έχουν μόνο μία επιθυμία, να συγχωνευθούν. Φαντα­στείτε για λίγο την κατάσταση της κοινωνίας, αν η αγάπη κατοι­κούσε στις καρδιές; 

Όταν νιώθει κανείς ισχυρός στην καρδιά και στο κορμί του, τα παιχνίδια εξουσίας της κοινωνίας χάνουν τη γοητεία τους. Όταν έχει εντρυφήσει στην οικειότητα, δεν έχει πλέον την επιθυμία να το παίξει εξουσιαστής ούτε εξουσιαζόμε­νος. Η αγωνία που μας ωθούσε να καταναλώνουμε όλο και πιο πολλά ή να κερδίζουμε περισσότερα, δεν υπάρχει πια. Κι όταν ο­λόκληρη η οικονομία βασίζεται στο παιχνίδι της εξουσίας... 

Όλο το εκπαιδευτικό μας σύστημα αυτό προσπαθεί να πετύχει: να καταστείλει τις ορ­μές, τις επιθυμίες, την προσωπική δημιουργικότητα, να μάθει στα παιδιά να προσαρμόζονται, να υπακούουν, να υποκύπτουν, να αποσιωπούν τα συναισθήματά τους.

Πρέ­πει να προλάβουμε αυτήν την καταστροφή!

Απόσπασμα από το βιβλίο 

«η νοημοσύνη της καρδιάς»

της Isabelle Filliozat