Οι σχέσεις μεταξύ άντρων και γυναικών

Η μόνη λύση στα προβλήματα της αγάπης βρίσκεται στov τρόπο με τον όποιο θεωρούμε τα πράγματα και τα όντα.

Λέω στους άντρες: «Όσο θα σκέφτεστε ότι η γυναί­κα είναι μια θεότητα, τόσο λιγότερο θα έχετε την επιθυμία να τη λερώνετε». 
H αιτία για όλες τις αταξίες και τις δια­φθορές είναι ότι οι άντρες δεν έμαθαν ποτέ πως να βλέπουν τις γυναίκες, ούτε και οι γυναίκες πώς να βλέπουν τους άντρες. Αν ο άντρας θεωρεί τη γυναίκα σαν ένα θη­λυκό, σαν ένα αντικείμενο ηδονής, προσδιορίζει ήδη τη συμπεριφορά του και θα είναι υποχρεωμένος να δώσει μία διέξοδο σε όλα του τα πάθη. Αν όμως τη θεωρεί σαν μία θεότητα, τα αισθήματα του, ή συμπεριφορά του θ' αλλάξουν. 

Ο Ιησούς έλεγε: «Κατά την πίστιν ύμών γένοιτο!»

Μάλιστα, τα πράγματα γίνονται, αυτά ή εκείνα σύμφωνα με το δικό σας τρόπο πού τα θεωρείτε. Αυτό είναι μαγικό. Ποτέ όμως δεν το έχουν εξηγηθεί αυτό. Νομίζετε ότι θα μπορέσετε να αλλάξετε το σχήμα τής αγάπης σας χωρίς να αλλάξετε τον τρόπο με τον όποιο θεωρείτε τη γυναί­κα. Όχι, όχι, είναι πολύ δύσκολο ν' αλλάξετε την αγάπη. Όμως. αλλάξτε τον τρόπο με τον όποιο θεωρείτε ένα αντικείμενο και θα ενεργήσετε μέσα σας, στα συναισθήματά σας, στις τάσεις σας. και στις εκδηλώσεις σας. 

Έτσι ενεργώ εγώ και θεωρώ τη γυναίκα σαν μία θεότητα. Θα πείτε: «Καημένε, πόσο μακριά είστε από την αλήθεια! Αν ξέρατε μόνο τι είναι η γυναίκα!»... 

Και νομίζετε ότι δεν το ξέρω;... Μα δεν θέλω να το σκέφτομαι. Δεν θέλω να ξέρω τι είναι στις κατώτερες, περιοχές. ούτε και τι θα εί­ναι. Αυτό που μ' ενδιαφέρει είναι ότι είναι στις ουράνιες περιοχές, σαν θεία σπίθα, σαν αντιπρόσωπος της Θείας Μητέρας, σαν ποίηση και σαν ομορφιά. Και εσείς, επίσης, πρέ­πει ν' αλλάξετε τις αντιλήψεις σας. Οι άντρες πρέπει να αλλάξουν τη γνώμη πού έχουν για τις γυναίκες και οι γυ­ναίκες τη γνώμη που έχουν για τους άντρες, αν όχι οι πόρ­τες θα κλείσουν και δεν θα κάνουν καμιά πρόοδο, Για τις γυναίκες, ο άντρας επίσης πρέπει να είναι μία θεότητα...

Βέβαια, αν παρατηρήσετε στο φυσικό επίπεδο τον άν­τρα και τη γυναίκα, δεν είναι θεότητες, αν όμως τους παρατηρήσετε στο πνευματικό επίπεδο, το πνεύμα τους είναι ένα μέρος της Θεότητας, μια σπίθα, μια θεία πεμπτουσία. Υπάρχει μεγάλη διαφορά άποψης στο αν θεωρούμε τα ανθρώπινα όντα σαν σύνολα μορίων και ατόμων ή σαν ψυχές και πνεύματα.

Λοιπόν, να: Ας πάρουμε ένα ζευγάρι, τον άντρα και τη γυναίκα. Το πρωί, ό σύζυγος φεύγει για τη δουλειά του: «Αντίο αγάπη μου... Αντίο γλυκέ μου...» Φιλιούνται, αλλά κρύα, γιατί σκέφτονται άλλα πράγματα. Μόλις κλείσει ή πόρτα, ή γυναίκα αρχίζει να μουρμουρίζει 
«Τι ήθελα και τον παντρεύτηκα αυτόν εδώ! Είναι ένας τεμπέλης, ένας ανίκανος, ένας άδειος... Ενώ ο γείτονάς μου… 
Όταν βλέ­πω το αυτοκίνητο του και πώς ντύνει τη γυναίκα του, με γουναρικά, με κοσμήματα... Α! Τι δυστυχία!» Και βάζει τις φωνές, οδύρεται και βλαστημά: 
«Όχι, δεν μπορώ πια να υποφέρω μία τέτοια κατάσταση. Όταν θα επιστρέψει το βράδυ τι έχει ν’ ακούσει!» Και ετοιμάζεται ήδη, όλη την ημέρα, απειλεί, και δηλητηριάζεται...

Και ο σύζυγος αρχίζει, από τη δική του πλευρά: «Α, την άτιμη, γιατί έκανα την κουταμάρα και την παντρεύτη­κα; Είναι τόσο κοινή, τόσο ανόητη! Δεν σκέφτεται παρά να βγαίνει έξω στα μαγαζιά με το σκύλο της και να συχνάζει στα ζαχαροπλαστεία με τις Φίλες της. Δεν κάνει τίποτα, ενώ εγώ δουλεύω μέσα στη σκόνη, μέσα στο θόρυβο, για να κερδίσω λίγα λεφτά. "Όμως αυτό δεν μπορεί να κρα­τήσει πολύ, θα δει τι θα της ψάλλω όταν θα επιστρέψω!» Λοιπόν, όλη την ημέρα. και οι δύο μουρμουρίζουν κι όταν το βράδυ συναντιούνται, καυγαδίζουν... 

Και την άλλη μέ­ρα αρχίζουν πάλι τα ίδια...

Μετά, είδα πώς αυτό πρέπει να γίνεται, εδώ στην Αδελφότητα. Το πρωί. όταν χωρίζονται, ό άντρας και ή γυναίκα φιλιούνται πολύ πιο τρυφερά, πολύ πιο ζεστά. Κι όταν ό σύζυγος φύγει, ή γυναίκα λέει «Α! ό καημένος, όταν σκέφτομαι τι θυσίες πού κάνει για μένα! Πώς μπό­ρεσε και με παντρεύτηκε; Είναι ένας τόσο δίκαιος, τόσο εγγενής και τόσο τίμιος άνθρωπος! Και, προπάντων, τι αγάπη πού μου δείχνει! Πώς με φίλησε! Όλη την ημέρα δουλεύει μέσα στο θόρυβο, στη σκόνη, και αγωνίζεται για να μου φέρει μερικές δεκάρες. Εγώ, είμαι ελεύθερη, μπο­ρώ και κάνω περιπάτους, ενώ εκείνος, ούτε μία στιγ­μή δεν έχει για ν' αναπνεύσει. Αλλά θα του ετοιμάσω ωραία πράγματα απόψε όταν θα επιστρέψει». Έτσι τον σκέ­φτεται όλη την ήμερα και είναι ευτυχισμένη. 

Και εκείνος, α­πό το μέρος του, λέει: «Γιατί την παντρεύτηκα; Είναι ένα θύμα: όλη την ήμερα δουλεύει στο σπίτι, ασχολείται με τα παιδιά, τα πλένει, δεν έχει ποτέ καιρό για περιπάτους. Εγώ πηγαίνω στο καφενείο με τούς φίλους μου, συζητώ μα­ζί τους, αλλά αυτή ή καημένη όλη την ήμερα ολομόναχη στο σπίτι... Α! πράγματι, είναι μία πολύ γενναία γυναίκα και δεν θα την αφήσω έτσι». Της αγοράζει λουλούδια, ένα δώρο, για να της κάνει έκπληξη και το βράδυ, όταν συναντιούνται, είναι ευτυχισμένοι, φιλιούνται, νιώθουν ευχαριστημένοι! Τι αγάπη!

Στην πραγματικότητα, και στις δύο αυτές ιστορίες, οι σύζυγοι· και οι γυναίκες δεν ήταν ίσως καλύτεροι από τους άλλους, αλλά μόνο στο κεφάλι τους είχαν μία διαφορετική άποψη για τον κόσμο. Και αυτό είναι τόσο εύκολο να δι­ορθωθεί! Δεν μπορεί κανείς ν' αλλάξει τόσο εύκολα τον εαυτό του, ούτε τους άλλους, αν όμως αλλάξει την άπο­ψή του, όλα τα άλλα αλλάζουν.

Όταν δυο ερωτευμένοι θέλουν να δείξουν την αληθινή τους αγάπη και να γνωρίσουν την αληθινή ευτυχία, την απελευθέρωση, πρέπει πάντοτε να θεωρούνται αμοιβαία σαν αντιπρόσωποι του Ουράνιου Πατέρα και της θείας Μητέρας. Αν όχι, όταν το αγόρι φιλήσει την αγαπημένη του, θα φιλήσει επίσης και τις αδυναμίες της και τούς περιορισμούς της, δεν θ' αγγίξει κάτι το ανώτερο σ' αυτήν, κάτι το πιο μεγάλο από αυτήν, το πιο αγνό, και ή αγάπη τους θα σβήσει. 
Χρειάζεται, λοιπόν, μία άλλη κατα­νόηση. Δηλαδή το αγόρι να θεωρεί την αγαπημένη του σαν την αντιπρόσωπο της Θείας Μητέρας κι αυτή να θεωρεί τον αγαπημένο της σαν μια όψη του Ουράνιου Πατέρα. Μ’ αυτό τον τρόπο, ενώνονται ήδη με κάτι το ανώτερο, και καθένας γίνεται περισσότερο από ένας αγαπημένος η μία αγαπημένη και κρατά στην ψυχή του, στην καρδιά του, στην αγκαλιά του, κάτι από την απεραντοσύνη, κι από αυ­τή την απεραντοσύνη βγαίνουν ακτίνες και ρεύματα πιο αιθέρια. 
Τότε οι άγγελοι, τα πνεύματα τής φύσης, φέρνουν τις δυνάμεις τους και τη χαρά τους σ' αυτά τα δύο όντα, πού εκφράζονται με την πιο ωραία γλώσσα τής δημιουργίας, τη γλώσσα της αγάπης, τής απεριόριστης αγάπης.

Αϊβανχωβ 

Απόσπασμα από τη
  "Νέα Γη"