Γιατί η αγάπη πονάει τόσο;

Γιατί η αγάπη πονάει τόσο; Κι αν πονάει τόσο πολύ, είναι πραγματικά αγάπη; Ή μήπως είναι εγωισμός, αδυναμία, φόβος, δειλία και όχι αγάπη; Η αγάπη δεν μπορεί να είναι όλα αυτά. Η αγάπη είναι χαρά, απόλαυση, ομορφιά, δημιουργία, δόσιμο, άνοιγμα, αγκαλιά, χάδι, μοίρασμα. Η αγάπη δεν κρύβεται πίσω από πληγές και ενοχές. Η αγάπη, όταν υπάρχει και είναι εκεί, δε φοβάται να εκδηλωθεί, να εκφραστεί, να γεμίσει σώμα και ψυχή.

Το λάθος βέβαια που κάνουμε οι άνθρωποι, επειδή η αγάπη είναι βαθιά εσωτερική μας ανάγκη (κι ας μην το παραδεχόμαστε πολλές φορές), είναι ότι την ψάχνουμε παντού, ακόμη κι αν δεν είμαστε έτοιμοι να την αντικρίσουμε στη βαθύτερη ουσία της. Κατατρυχόμαστε από τις φοβίες και τις προσωπικές μας ανάγκες και γι’ αυτό, αντί να δίνουμε την ψυχή μας στον άνθρωπο που αγαπάμε κι εκείνος σε μας, προβάλλουμε το «εγώ» μας, απαιτούμε, επιβάλλουμε, δεσμεύουμε τον άλλο γιατί έτσι μας βολεύει, γιατί έτσι αντιλαμβανόμαστε την αγάπη. 

Κατόπιν έρχεται η κτητικότητα, η αντίληψη ότι ο άλλος είναι δεδομένος, η πεποίθηση ότι «έχουμε δέσει το γάιδαρό μας». Κι έτσι θεωρούμε ότι έχουμε σιγουρέψει την αγάπη, έχουμε τη βεβαιότητα πως θα την κρατήσουμε για πάντα. Κι αν μάλιστα και ο άλλος άνθρωπος σε αυτή τη σχέση -όποια μορφή κι αν έχει, αδερφική, γονέα-παιδιού, φιλική, ερωτική- λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο, είμαστε ευτυχείς αφού έχουμε και οι δύο τον ίδιο στόχο.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο απορούμε, όταν στη σχέση μπαίνουν η ζήλεια, ο θυμός, οι καβγάδες, τα λόγια που πληγώνουν, η απιστία ή η αδιαφορία και η απάθεια. Και συνήθως όταν συμβαίνει αυτό, ψάχνουμε στον άλλο άνθρωπο την αιτία του κακού. Εκείνος έκανε κάτι που μας θύμωσε ή δεν έκανε κάτι για να δείξει την αγάπη του. Με λίγα λόγια, αναδύεται και πάλι ο εγωισμός μας. Εμείς τα είχαμε κάνει όλα όπως έπρεπε. Είχαμε δώσει την ψυχή μας σε αυτή τη σχέση. Πώς είναι δυνατόν ο άλλος να μην ανταποκρίνεται; Να μας προδίδει ή να αδιαφορεί για μας;

Αντί λοιπόν να ψάξουμε βαθιά μέσα μας για να βρούμε τη δική μας ευθύνη, αναζητούμε δικαιολογίες και προσχήματα ή φεύγουμε από τη σχέση θεωρώντας πως εμείς δώσαμε την αγάπη μας αλλά ο άλλος δεν μας έδωσε τη δική του.

Μ’ αυτόν τον τρόπο προχωράμε είτε με την ίδια είτε με επόμενες σχέσεις και η αλήθεια είναι ότι όλες οι σχέσεις της ζωής μας -ακόμη κι αν τις ονομάζουμε σχέσεις «αγάπης»- έχουν δυστυχώς αυτές τις ποιότητες, του τυφλού εγωισμού και της ανάγκης κυρίως να πάρουμε και όχι και να δώσουμε.
Τα πράγματα όμως μπορούν να είναι -ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ!-πολύ απλά. Αρκεί μόνο να σκύψουμε βαθιά μέσα μας και να παλέψουμε με τον εγωισμό και τους φόβους μας. Εύκολο; Καθόλου! Απαιτεί θάρρος, μεγάλο κόπο και προσπάθεια, ουσιαστική διάθεση για αυτοκριτική και κυρίως επιμονή και υπομονή. 

Μόνο έτσι όμως μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να ζήσει την αγάπη ολοκληρωτικά, χωρίς εγωκεντρικές συμπεριφορές αλλά και χωρίς το φόβο ότι ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουμε να πληγωθούμε.

Κανείς βέβαια δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι και ο άλλος θα μπει στο ίδιο μονοπάτι και θα παλέψει με το ίδιο σθένος και την ίδια επιμονή. Νομίζω όμως ότι η χαρά -και μόνο- του να νιώσει η ψυχή μας την ευλογία της αγάπης αξίζει κάθε ρίσκο και κάθε προσπάθεια από τη μεριά μας. Και δεν πειράζει αν δε βρίσκουμε πάντα ανταπόκριση. Είναι σίγουρο πως θα βρεθούν στο δρόμο μας ψυχές που βαδίζουν στο ίδιο μονοπάτι με μας και ξέρουν τι θα πει αγάπη. Και θα μας την προσφέρουν απλόχερα όπως θα την προσφέρουμε και εμείς σε αυτές.

Μόνο υπ’ αυτές τις συνθήκες η αγάπη μπορεί να γίνει χαρά, απόλαυση, ομορφιά, δημιουργία, δόσιμο, άνοιγμα, αγκαλιά, χάδι, μοίρασμα. Και πάνω απ’ όλα φως! Φως που γεμίζει την ψυχή μας και κάνει την κάθε μας μέρα μια λαμπερή γιορτή γεμάτη μουσικές και χρώματα! Φως που γεμίζει και τις ψυχές όσων βρίσκονται γύρω μας (και όχι μόνο αυτών που αγαπάμε)! Φως που γεμίζει το σύμπαν και δίνει ομορφιά στη ζωή όλων μας! Και το μόνο δάκρυ που μπορεί να κυλήσει από τα μάτια μας τότε είναι δάκρυ ευτυχίας και πληρότητας και όχι πόνου! Γιατί στην αγάπη πόνος δεν υπάρχει! Υπάρχει μόνο αγνότητα, χαρά και απόλαυση!

Γ. Μ