Τις βάζετε να τσακώνονται, τις βάζετε να ξεκατινιάζονται, τις βάζετε να δείχνουν μόνο τις ανασφάλειες τους και τις άμυνες τους, τις βάζετε να ντρέπονται να κλαίνε, να λένε «γενικά εγώ δεν κλαίω, και δεν μου αρέσει να κλαίω μπροστά στον κόσμο», τις βάζετε να αντιμιλούν και να υποστηρίζουν ότι είναι μαγκιά να είσαι αντράκι και όχι αυτό που είσαι, τις βάζετε να μην υποστηρίζουν η μια την άλλη, τις βάζετε να πέφτουν και να μην σηκώνονται, να λιποθυμούν, να κρίνονται με περίεργα κριτήρια, τις βάζετε να προσπαθούν να είναι κάτι άλλο από αυτό που στην ουσία είναι, κι εκείνες μπαίνουν σε αυτό, δεν τους παίρνω το αίσθημα της ευθύνης, αλλά σε μια κοινωνία που την μαστίζει η ανασφάλεια, δεν θέλεις λίγο να τις βάλεις να στηρίζουν η μια την άλλη;
Λες και δεν μας έχουν πιπιλίσει τα αυτιά επί αιώνες αιώνων ότι η γυναίκα οδηγείται από τις ανασφάλειες της, ότι η γυναίκα κατσαδιάζεται με τις φίλες της για το ποια είναι καλύτερη και πιο ωραία και πιο σέξι κάτω από πρότυπα που δεν μας ρωτήσατε γαμώτο, αν τα θέλουμε. Ξυπνήσαμε ένα πρωί άβουλα χαζά κοριτσάκια του μπαμπά, που κάθε μήνα γκρινιάζουν γιατί έχουν περίοδο. Και κανείς, μα κανείς, δεν έχει αρνηθεί ατάκες του τύπου «πάλι περίοδο έχεις;», «μπαμπάκα ψάχνεις κ εσυ», «δεν σας καταλαβαίνω τις γυναίκες και τα προβλήματα σας», «την ζηλεύεις αυτή έ;».
Γιατί γαμώτο, αλήθεια γιατί, δεν μας φτάνει νομίζετε να προσπαθούμε να μάθουμε να λέμε όχι και ναι εκεί που θέλουμε σαν ανθρώπινα όντα, ανθρώπινα, θα πρέπει να έχουμε στο κεφάλι μας να μάθουμε και πως να υπάρχουμε σαν γυναίκες;
Γιατί να πρέπει να απαιτήσω εις διπλούν τον χώρο μου, τον χρόνο μου, την υγεία μου, την μη κακοποίηση μου, γιατί να πρέπει να κι πιάσω για μια θέση που θα έπρεπε να μου δωθεί από φύσεως ανθρώπινης και όχι φύσεως φύλου.
Με ποιο δικαίωμα εγώ ξύπνησα σε αυτό το μεσημέρι που τόσα και τόσα κορίτσια αρνιούνται την φύση τους. Την μαγική τους φύση, την σεξουαλικότητα τους, το δικαίωμα τους στην ζωή, στην ευκαιρία, στην αγάπη, στον έρωτα, στην πολυγαμία, το δικαίωμα τους στο όχι και στο ναι, το δικαίωμα τους να νιώθουν άσχημα αλλά να νιώθουν και καλά, είναι δικαίωμα μου να νιώθω καλά με την φύση μου, κι αυτό δεν είναι ταμπέλα, δεν είναι φεμινιστική δήλωση, είναι βαθιά ανθρώπινη ανάγκη.
Άνδρες, αγαπημένοι άνδρες, κοιτάξτε μέσα και όχι έξω, σε εσάς, στο είναι σας και μαλακώστε το, πιείτε κακάο όχι ουίσκι, κάντε γκριμάτσες όχι ανδρικές πόζες, απελευθερωθείτε, δεν έχετε θέση στην κοινωνία ως άνδρες αλλά ως εσείς.
Πατεράδες, αφήστε μας τις κόρες να μεγαλώσουμε εύκολα, να πάρουμε τον δρόμο μας, πατεράδες αφήστε μας χώρο να αναπνεύσουμε, να κάνουμε ότι αγαπάμε με το σώμα μας, με την σκέψη μας, με την ζωή μας. Πατεράδες ρωτήστε μας, μάθετε μας πως είναι εντάξει να συζητάμε, να αγαπάμε, να κλαίμε κ εμείς κ εσείς.
Βοήθηστε μας να ανθίσουμε σε ένα υγιές περιβάλλον.
Γυναίκες, δεν έχετε ανδρικά μόρια, μην τα στέλνετε όλα εκεί, έχετε σώμα και ψυχή και λόγο να πείτε αυτό το θέλω κ αυτό δεν το θέλω. Αγκαλιάστε λοιπόν την φωνή σας. Την εσωτερική σας φωνή.
Αυτά για σήμερα.
Γιατί βαρέθηκα να ντρέπομαι να μιλήσω, να ντρέπομαι να περπατήσω, να φοβάμαι από φύση, να έχω άγχος για τους άλλους, και να με ξεχνώ.
Μαργαρίτα Σιώτου