Η Τάντρα αναγνωρίζει το σεξ, την ερωτική ενέργεια, σαν το πιο ισχυρό καύσιμο για την φώτιση και τον οργασμό σαν μια γεύση της Φώτισης. Αμφισβητεί όμως ότι οι περισσότεροι από μας ξέρουν να κάνουν έρωτα,ότι ξέρουν πώς να φτάσουν στον οργασμό, ότι ξέρουν πώς να χρησιμοποιήσουν την ερωτική πράξη σαν εφαλτήριο για τη Φώτιση.
Ο έρωτας που κάνουν οι περισσότεροι είναι κτητικός, κατακτητικός, διασπαστικός, επιφανειακός και εγωιστικός. Προσπαθούν να πάρουν ο ένας από τον άλλο όσα περισσότερα μπορούν και όχι να εγκαταλειφθούν, ν’ αφεθούν πλήρως στη στιγμή. Σκέπτονται πως αν αφεθούν, αν ξεχάσουν ποιοι είναι και ποιος είναι απέναντί τους, τότε πώς θα τον «κατακτήσουν», πώς θα τον «απολαύσουν», πώς θα τον ρουφήξουν, πώς θα ηδονιστούν; Άσε που το πλήρες άφημα μοιάζει με το θάνατο...
Η απληστία, ο πόλεμος, η κατάκτηση και η λαφυραγωγία είναι τα χαρακτηριστικά του συνηθισμένου έρωτα, όχι όμως και της Τάντρα.
Ποτέ στον συνηθισμένο έρωτα δεν ξεπερνιέται η δυαδικότητα
Το ζευγάρι αρχίζει και παραμένει πάντα δύο χωριστά και ανεξάρτητα άτομα: Ο άντρας και η γυναίκα που στην πραγματικότητα δεν είναι δύο, αλλά τέσσερα άτομα: δύο σώματα και δυο μυαλά, όλα τελείως ασυγχρόνιστα μεταξύ τους, χάος, παραφωνία. Ποτέ δεν φτάνουν σε μια ενότητα, σε μια αρμονία, σε μια μουσική. Ο άντρας δεν κάνει έρωτα, πηδάει, χουφτώνει την ερωμένη του. Η γυναίκα δεν κάνει έρωτα: πηδιέται, χουφτώνεται με τον άντρα. Παραμένουν πάντα στα όρια τους, αρνούμενοι την συγχώνευσή τους. Δεν αφήνουν το εγώ τους να συρρικνωθεί, να εγκαταλείψει πλήρως τον έλεγχο, την κοινωνική του προσαρμογή και να παραδοθεί πλέρια στην εμπειρία-ξεπερνώντας κάθε όριο, κάθε εθιμική συμπεριφορά, κάθε ενδοιασμό, «σφίξιμο», «διστακτικότητα» ή επιφυλακτικότητα στο να αφεθεί και να εγκαταλειφθεί πλήρως στην υπέρτατη αυτή εμπειρία.
Δεν μπορούν επομένως να δονήσουν συθέμελα το είναι τους και να βιώσουν την πρωτόγνωρη, πυρηνική, έσχατη ηδονή κι ευδαιμονία που τους επιφυλάσσει ο έρωτας. Να ανανεωθούν και αναγεννηθούν πλήρως απ’ αυτόν.
Ο έρωτας ξεκινάει από ένα αγαπημένο πρόσωπο, την ερωμένη ή τον εραστή, αλλά δεν μένει σε αυτό. Ο σκοπός του δεν είναι το πρόσωπο, αλλά ο ίδιος ο έρωτας ή ίδια η εμπειρία. Στον πραγματικό έρωτα ξεκινάς με ένα οικείο, ποθητό ή αγαπημένο πρόσωπο, αλλά στη πορεία ξεπερνάς τόσο αυτό το πρόσωπο όσο και τον ίδιο σου τον εαυτό, το «εγώ» σου, την περιορισμένη σου αντίληψη και περιγραφή της πραγματικότητας, την δυαδικότητα, την διάκριση. Μαζί με τον άλλο μπορείς να προχωρήσεις μόνο μέχρι ένα ορισμένο σημείο στην ερωτική πράξη, μόνο μέχρι εκεί που σας επιτρέπουν τα στεγανά και οι περιορισμοί των ατομικών σας εγώ, τα οποία συνήθως προβάλλουν μεγάλη αντίσταση στο να διαλυθούν για να βιώσουν μια πληρέστερη εμπειρία.
Το πραγματικό σεξ μοιάζει με το θάνατο, το θάνατο του «εγώ» και θα πρέπει να έχουμε έτσι τη τόλμη και το θάρρος να εγκαταλειφθούμε πλήρως στην άβυσσο που φαίνεται να χάσκει εκείνη τη στιγμή μπροστά μας. Να μη φοβηθούμε το ορθάνοιχτο στόμα της που θέλει να κατασπαράξει το προσωπικό,ανούσιο εγώ μας, αλλά να επιτρέψουμε, με πλήρη εγρήγορση, την διάλυσή του και την δόνησή των σωμάτων μας σε ένα ενιαίο, θεμελιακό κραδασμό μέσα από τον οποίο ο άνδρας και η γυναίκα χάνουν τα όρια τους, γίνονται ο ένας ο άλλος, «πυρηνική» ενέργεια και βιώνοντας την ύστατη ευδαιμονία. Μόνο αυτή η πυρηνική κατάσταση μπορεί να ονομαστεί ορθά «οργασμός», ουσιαστική επικοινωνία, συνάντηση με τον άλλο, ένωση, αγάπη.
Δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ ένωση χωρίς προηγουμένως διάλυση των διακριτικών εκείνων παραγόντων που την αντιμάχονται: των δυο δηλαδή διαφορετικών, ανταγωνιστικών ή ακόμα και «ξένων» εαυτών. Για να επιτευχθεί η ένωση πρέπει να διαλυθεί προηγουμένως το εγώ, για να ζήσουμε ύστατα και πλέρια πρέπει προηγουμένως να πεθάνουμε ως προς την περιορισμένη, διακριτική, εγωική φύση μας.
Ξεκινάμε μεν με το πρόσωπο, με τον αγαπημένο ή την αγαπημένη μας, αλλά δεν συνεχίζουμε με αυτόν,δεν παραμένουμε εμείς κι αυτός με τον οποίο κάνουμε έρωτα. Δεν παίρνουμε χαρά επειδή τον έχουμε, επειδή τον κατέχουμε, επειδή μας ανήκει και τον επιθυμούμε, αλλά επειδή έχει το δυναμικό να παίξει το ρόλο του καταλύτη και του συντονιστή για την επίτευξη της πυρηνικής αντίδρασης, της αλχημικής ένωσης και συγχώνευσης των δυο διαφορετικών εαυτών μας, μαζί με την ταυτόχρονη υπέρβασή τους.
Ο σκοπός του χορευτή δεν είναι να παραμείνει χορευτής και να παρατηρεί ή να χαίρεται το χορό του, αλλά να χαθεί, να εξαφανιστεί,να διαλυθεί μέσα σε αυτόν. Να πάψει αυτός ο ίδιος να υπάρχει και να υπάρχει μόνον ο χορός! Τότε μόνο έρχεται σε επαφή με το μαγικό, με το μεγαλειώδες, με το υπερβατικό και ξεπερνά πραγματικά τον εαυτό του, επιτυγχάνοντας το αφάνταστο.
Φιλάω την αγαπημένη-τον αγαπημένο μου και δεν είμαι εγώ που την φιλάω, αλλά γίνομαι το φιλί, γίνομαι το χάδι, γίνομαι η γεύση, γίνομαι η αφή- το ίδιο ακριβώς κι αυτή. Και μέσα σ’ αυτή την σιωπηλή και μακάρια εγκατάλειψη των ορίων μας και των περιορισμών μας γινόμαστε ο ΕΡΩΤΑΣ. Ο σκοπός μας δεν είναι να κάνουμε έρωτα, αλλά να γίνουμε ο ΕΡΩΤΑΣ!
Όταν δυο εραστές βρίσκονται σε βαθύ σεξουαλικό οργασμό, διαλύονται ο ένας μέσα στον άλλον. Η γυναίκα δεν είναι πια γυναίκα, ο άντρα δεν είναι πια άντρας. Γίνονται σαν τον κύκλο του γιν και του γιανγκ, μπαίνουν ο ένας μέσα στον άλλο, συναντούν ο ένας τον άλλο, ξεχνούν τις ταυτότητές τους. Γι αυτό ο έρωτας είναι τόσο όμορφος. Αυτή η κατάσταση της βαθιάς οργασμικής επικοινωνίας λέγεται μούντρα και η τελική κατάσταση του οργασμού με το Όλον λέγεται Μαχαμούντρα, ο μεγάλος οργασμός.
Τι συμβαίνει στον οργασμό, στον σεξουαλικό οργασμό;
Πρέπει να το καταλάβεις, γιατί μόνον τότε θα σου δοθεί το κλειδί για τον τελικό οργασμό. Τι συμβαίνει; Όταν βρίσκονται δυο εραστές... και να θυμάστε-δυο εραστές και όχι δυο σύζυγοι, γιατί με αυτούς δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Οι σύζυγοι έχουν καθορισμένους ρόλους, δεν διαλύονται ούτε ρέουν. Ο «σύζυγος» έχει γίνει ένας κοινωνικός ρόλος, το ίδιο και η «σύζυγος». Υποκρίνονται, δρουν σύμφωνα με τους ρόλους τους,έχουν γίνει νομικό φαινόμενο.
Οι σύζυγοι είναι κοινωνικά φαινόμενα, ο γάμος είναι θεσμός, δεν είναι σχέση. Είναι ένα αναγκαστικό φαινόμενο–όχι γι’ αγάπη αλλά για άλλους λόγους όπως οικονομικούς, ασφάλειας, σιγουριάς, παιδιών, κοινωνίας, παιδείας, θρησκείας οτιδήποτε εκτός από αγάπη.
Ο οργασμός δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ μεταξύ δυο συζύγων, εκτός αν είναι και εραστές. Μπορεί αυτό να συμβεί. Μπορεί να είστε σύζυγοι και εραστές,αλλά τότε είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν είναι πια ένας γάμος, ένας θεσμός.
Ο οργασμός είναι μια κατάσταση που δεν νιώθεις πια το σώμα σου σαν ύλη. Δονείται σαν ενέργεια, σαν ηλεκτρισμός και δονείται τόσο βαθιά, τόσο ριζικά, που ξεχνάς εντελώς ότι είναι ένα υλικό αντικείμενο. Φτάνεις στο πιο βαθύ στρώμα του εαυτού σου, στον ίδιο τον πυρήνα σου, όπου η ύλη δεν υπάρχει πια, μονάχα ενεργειακά κύματα Δονείσαι και γίνεσαι ένας ενεργειακός χορός. Δεν υπάρχουν πια όρια για σένα. Δονείσαι αλλά δεν είσαι πια κάτι υλικό κι ο αγαπημένος σου δονείται και αυτός..
Και όταν ο άντρας και η γυναίκα, οι δυο εραστές ή οι δυο σύντροφοι αρχίσουν να δονούνται σ’ ένα ρυθμό, οι χτύποι της καρδιάς και των σωμάτων τους ενώνονται και γίνονται αρμονία-τότε συμβαίνει ο οργασμός, τότε παύουν να είναι δυο. Αυτό είναι το σύμβολο του γιν και του γιανγκ. Το γιν που κινείται μέσα στο γιανγκ, το γιανγκ που κινείται μέσα στο γιν.
Αυτή η δόνηση των δυο σε ένα, είναι ο οργασμός. Όταν το ίδιο πράγμα συμβαίνει όχι με ένα άλλο πρόσωπο, αλλά με ολόκληρη την Ύπαρξη, τότε είναι Μαχαμούντρα, ο μεγάλος οργασμός.
Χαλαρότητα, άφημα, παράδοση, εγκατάλειψη, πλήρης συνείδηση και παρουσία είναι οι λέξεις- κλειδιά για το σεξ και τον οργασμό. Δεν παίζει ρόλο η «πείρα», δεν παίζουν ρόλο οι «στάσεις», δεν παίζουν τόσο ρόλο το μέγεθος ή ανατομία των σεξουαλικών οργάνων, αλλά η φυσικότητά μας, η χαλαρότητά μας, το πλήρες άφημά μας στην ερωτική πράξη, η πλήρης διάλυσή μας μέσα σε αυτή, το πλήρες ξεπέρασμα του εαυτού μας και των ορίων του, η ισχυρή, αδιακύμαντη συγκέντρωσή μας στο τώρα, στο ρεύμα της ερωτικής ενέργειας,ακολουθώντας μ’εμπιστοσύνη την ροή του
Αποσπάσματα
από το βιβλίο του OSHO
ΤΑΝΤΡΑ-Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ
εκδόσεις Rebel