διώχνοντας μακριά την ησυχία της σκέψης.
φφφφταις, φταις ψιθυρίζει στο όνειρο
που άφησες την ψευδαίσθηση να κυριαρχήσει.
φφφφταις, φταις ψιθυρίζει στην αλήθεια που έφυγες
και άφησες την υποχωρητικότητα να σκύψει το κεφάλι.
Το αεράκι δυναμώνει
ξεσηκώνοντας τα φύλλα της λεύκας
έξω από το παράθυρο μου.
Κύματα πράσινα και ασημένια κατακτούν το βλέμμα μου.
Δυο διαφορετικοί κόσμοι...
Ο ένας γη και ο άλλος ουρανός.
Ο ένας μέρα και ο άλλος νύχτα.
Φτάνει άραγε το χάραμα
για να συναντηθούν, να ερωτευτούν
να βάλουν νυφικό στο πράσινο της ελιάς
και να κυοφορήσουν την αγάπη;
Το αεράκι έγινε άνεμος φαρδύς, στρογγυλός
που σπρώχνοντας ανακατεύει τα συναισθήματα.
Κυκλώνει απρόσμενα τις καταπιεσμένες σκέψεις
για να τις ωθήσει με δύναμη στην επιφάνεια.
φφφφύγε, φύγε φωνάζει επιτακτικά
ξυπνώντας με από τον λήθαργο της προσμονής.
Αργά, νωχελικά σχεδόν τελετουργικά κάθε κύτταρο μου
ξεδιπλώνεται, τεντώνεται, αφυπνίζεται
και αναρωτιέται τι περιμένει…
Ο άνεμος δυναμώνει...
τώρα είναι ευκαιρία να κρεμάσω φωτογραφίες σου
στα φτερά του ανεμόμυλου...
Τα πόδια σου, σε άλλη τα χέρια σου,
το κεφάλι σου, σε άλλη το στήθος σου,
το πρόσωπο σου, την καρδιά σου....
Ίσως έτσι καταφέρω με την βοήθεια του αέρα,
καθώς γυρίζει γρήγορα τον ανεμόμυλο
να σε δω ολόκληρο.
Ίσως πάλι δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσω.
Φφφύγε, φφφύγε!
namaste
despoina palamari