"Της αγάπης την ουσία τη μετρώ στην απουσία" λέει ο στίχος ενός τραγουδιού. Κι αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν η ουσία της αγάπης να είναι η απουσία.
Μόνο παρουσία μπορεί να έχει η αγάπη, αλλιώς δεν είναι αγάπη. Είναι εγωισμός, είναι μοναξιά, είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αγάπη!
Οι άνθρωποι δυστυχώς έχουμε εθιστεί σε μια αγάπη κτητική, στην οποία θεωρούμε τον άλλο δεδομένο και επομένως δεν αναγνωρίζουμε την παρουσία ως απαραίτητη ποιότητα της αληθινής αγάπης. Και δεν μιλώ μόνο για τον έρωτα αλλά για όλες τις εκφάνσεις της αγάπης.
Πώς μπορεί ο γονιός να διατείνεται ότι αγαπάει το παιδί του, όταν είναι απών από τη ζωή του, όταν δεν επιδιώκει να προσεγγίσει την ψυχή του πλάσματος που έφερε στον κόσμο, όταν αγνοεί τις βαθύτερες ανάγκες του και δεν αναγνωρίζει τις ικανότητες και τα ταλέντα του;
Πώς είναι δυνατόν ο φίλος να διατυμπανίζει ότι αγαπάει τον φίλο του, όταν καλύπτει μόνο τις δικές του ανάγκες από τη σχέση τους, όταν δεν ακούει και δεν βλέπει την ψυχή του άλλου, όταν η κατανόηση και η αποδοχή εξαντλούνται εγωιστικά στη δική του κατάσταση και όχι και στην κατάσταση του άλλου;
Πώς είναι δυνατόν σε μια ερωτική σχέση να δηλώνω σύντροφος, όταν αγνοώ τις βαθύτερες ποιότητες του συντρόφου μου, όταν τον εγκλωβίζω στις δικές μου πεποιθήσεις και ανάγκες, όταν δεν νιώθω, δεν αναγνωρίζω την ελευθερία της ψυχής του;
Παρουσία σημαίνει παρευρίσκομαι, παρίσταμαι, δηλαδή βρίσκομαι δίπλα στον άλλο, είμαι εκεί με όλο μου το "είναι", η ύπαρξή μου βαδίζει παράλληλα με τη δική του.
Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλώ για μια παρουσία ασφυκτική, εγκλωβιστική αλλά για μια παρουσία ισότιμη, αλληλεπιδραστική, με αγάπη, με μοίρασμα, με εμπιστοσύνη και ελευθερία.
Aν ξαναέγραφα λοιπόν αυτόν τον στίχο, θα αντέστρεφα τη σημασία του:
"Της αγάπης την ουσία τη μετρώ στην παρουσία"...
Πόσα θα άλλαζαν στον κόσμο μας, αν η παρουσία ήταν όντως το μέτρο της αγάπης...!
Γ. Μ