Λιχαδονήσια - Καλοκαίρι 2017
Ξύπνησα το πρωί..
Το επόμενο πρωί μετά από ένα μαγευτικό 5ήμερο – πρώτη επαφή για μένα – Tάντρα γιόγκα...
Ξύπνησα… ήμουνα στο κρεβάτι μου… άνοιξα τα μάτια μου...
Στο πλάι… μόνη κ ήσυχη... ήχοι, κουβέντες έξω, στη γειτονιά - μέσα στο σπίτι, ησυχία...
Ήμουν στο πλάι… φορούσα μια ελαφριά πιτζαμούλα... έπαιζα ποδαράκια, χεράκια… σαν το μωρό… βαρύ γεμάτο κεφάλι... βαθειά και ήσυχη ασφάλεια...
Ένας βαθύς μεστός ήσυχος κόσμος σαν τον κόσμο του βυθού του ωκεανού… σκοτεινός παχύς κ ήσυχος… αίσθηση ασφάλειας σαν ότι η μαμά είναι εκεί κάπου στην κουζίνα και κάνει σιγά για να μην με ξυπνήσει... για τη δική μου ηρεμία…
Παίζω λίγο τα ποδαράκια μου… τα χεράκια μου απλωμένα βαριά, στα τρυφερά σεντόνια και το βλέμμα μου να ταξιδεύει πέρα δώθε στο δωμάτιο… στην κουρτίνα… χωρίς καμιά κίνηση...
Μου τραγουδώ το Μμμ… με στόμα κλειστό… να μείνει η αίσθηση εκεί… και τα μάτια... "φρουροί του έξω και του μέσα"… τα μάτια επιλέγουν τι θα μπει και τι δε θα μπει...
Σηκώθηκα αργά κάθισα στο κρεβάτι με το βλέμμα στην ντουλάπα… Ένας κόσμος σε στρογγυλή σφαίρα γυρνούσε αργά... υπήρχε μέσα μου, κάπου στο ύψος της καρδιάς...
Εκεί φως, άνθρωποι, χαρά, δάκρυα, απελευθέρωση, τραγούδι, χορός…
Το κεφάλι μεστό, γεμάτο, βαρύ... τα πόδια μουδιασμένα και έτοιμα… η κοιλιά ελεύθερη παλλόταν στο ρυθμό της βαθειάς αναπνοής...
Απέναντι μου κινούνται ρυθμικά, μπροστά, κοντά στα μάτια μου, χαμογελαστά πρόσωπα και το βλέμμα τους μέσα στο δικό μου βλέμμα... με αγάπη…
Έβλεπα… ένοιωθα... υπήρχαν μάτια, κορμιά, άνθρωποι... όπου μπορούσα να δω, να νοιώσω τον πόνο- την επιθυμία- τη χαρά- την έννοια... Μπορούσα να αγγίξω, να δω, να νοιώσω…
...Να νοιώσω την έννοια τους, την χαρά τους και την τρυφερότητα και την φροντίδα για τη δική μου επιθυμία…
Και ‘γω… να νοιώθω, κάθε φορά, σε κάθε άγγιγμά μου ότι αγγίζω τον δικό μου πόνο, χαϊδεύω το δικό μου κορμί, τη δική μου πληγή... επιτρέπω να τρέξει το δικό μου δάκρυ... αγγίζω το δικό μου (άλλοτε) φοβισμένο κορμί... και ησυχάζω...
Ναι είναι εκεί... χωρίς εμπόδια… κι αν θέλω μπορώ να απλώσω τα χέρια, να αφήσω τα μάτια, να δεχτώ το άγγιγμα, το χάδι, την επαφή, το άνοιγμα...
Ένοιωσα τα πόδια μου μουδιασμένα και βαριά...
Αφέθηκα, σηκώθηκα, επέστρεψα με ένα αργό περπάτημα σ’ ένα αργό ξύπνημα... όλα είναι – ήταν – είναι μπροστά... και γω το μελίσσι – που επιλέγω που δημιουργώ- και γω η Ελένη, το μωρό, το παιδί, η νεαρή, η γυναίκα, το θηλυκό... με βαθειά, ήσυχη εμπιστοσύνη...
...Μέδουσα με αστερόσκονη...
Πετάει λαμπερή και έτοιμη πάνω από σπίτια τη νύχτα...
...ήσυχα, ζεστά σπίτια...
...με ελευθερία και χαρά πηγαίνει για το δικό της σπίτι...
...Ευχαριστώ
.Ελένη Κ