Aφιερωμένο σε όλους τους εαυτούς μου που έζησα στο cavolita
Σαν ήμουν μικρό παιδί είχα μυαλό ξυράφι, χέρια ολοκάθαρα, γόνατα γρατζουνισμένα και μια ψυχή πυρωμένη σαν τον καλοκαιρινό ήλιο καταγάλανη σαν τον ουρανό και μοσχομυριστή σαν τα αγριολούλουδα που ανθίζουν στους κάμπους τις θερινές ώρες.
Είχα και όνειρα και σχέδια μεγάλα που τώρα καθώς τα σκέπτομαι μου έρχεται να κλαίω. Εγώ, εγώ, εγώ, ναι! Κι έγινα είκοσι χρονών κι έπειτα τριάντα και τα χρόνια πέρασαν και μεγάλωσα τόσο πολύ εγώ, που δεν αναγνώριζα ούτε στο ελάχιστο μέσα μου εκείνο το παιδί το ξέγνοιαστο που του έχωνε κρυφά η γιαγιά ένα χαρτονόμισμα στην τσέπη και να, η χαρά μου με πήγαινε ως τα ουράνια.
Μεγάλωσα, έφτιαξα ένα όμορφο σπίτι, γέννησα μια όμορφη οικογένεια, έτρεξα, πόνεσα, μάλωσα, μάτωσα, εγώ. Δεν μπορώ να πω ένοιωθα ικανοποιημένος με τα δημιουργήματά μου και καμάρωνα κάθε που τα αντίκριζα, μα γεμάτος δεν ένοιωσα. Λένε πως το σώμα και η ψυχή είναι ένα. Νους υγιής εν σώματι υγιές, έλεγαν οι αρχαίοι σοφοί και μάλλον δίκιο είχαν.
Εμένα ούτε η ψυχή μα ούτε το σώμα ήταν υγιείς κι όσο καμάρωνα τα δημιουργήματά μου, τόσο δεν μπορούσα να χαρώ με την χαρά τους. Ένα βάρος ατέλειωτο μέσα μου με πλάκωνε, κάθε μέρα και πιο πολύ, μέχρι που τα γόνατα, που δεν ήταν πια γρατζουνισμένα, λύγισαν, τα χέρια μου βρώμισαν και η ψυχή μου πάγωσε τόσο που τίποτα δεν μπορούσε να την ξυπνήσει από την χειμερία όπου είχε αναπαυθεί. Εγώ ήμουν ανίκανος να είμαι εγώ.
Μα λένε επίσης πως όποια δυστυχία βρεθεί στο δρόμο μας μια ευλογία θα φέρει. Έναν δρόμο θα μας δείξει, κάποιον τρόπο να επιβεβαιώσει τον λόγο που ήρθε σε εμάς. Κι όπως οι τραγωδίες έρχονται ξαφνικά σαν καταιγίδες από ψηλά, έτσι και οι ευλογίες έρχονται απρόσμενα και καλοδεχούμενες.
Δεν άργησα.
Μια μέρα του Αυγούστου ξεκίνησα για την αλλαγή, παρόλο που την καχυποψία την κουβαλούσα μέσα μου, παρόλη την κούραση της ψυχής μου τα πόδια μου στάθηκαν όρθια και με οδήγησαν εκεί που ήθελαν κι εγώ τα ακολούθησα. Και δεν ήμουν μόνος η καλύτερα δεν ήμουν ο μόνος που η ψυχή του ήθελε μιαν ανάσα, ένα χάδι, μια αγκαλιά.
Γνώρισα κι άλλους σαν εμένα ανθρώπους που είχαν πάψει να είναι άνθρωποι, γιατί όταν χάσεις την γαλήνη της ψυχής σου δεν είσαι άνθρωπος, είσαι κάτι άλλο με ανθρώπινη μορφή.
Τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι σε μια αρμονία ψυχής και σώματος, αλληλεγγύης κι εμπιστοσύνης, ξένοι μεταξύ τους και γνώριμοι από χρόνια συνάμα.
Μια ευλογία σε δυο λέξεις “tantra yoga” η αλλιώς άφεση ενός άδειου σώματος στην ζωή, λύτρωση της πονεμένης ψυχής, μια ανάσα άνασσα, μια ελευθερία.
Η αγάπη ζει μέσα μας και πάντα θα ζει αιώνια, αρκεί να βρεις τα βήματα που θα σε οδηγήσουν εκεί που θα σου δείξουν πως υπάρχει και είναι εδώ μέσα στον καθένα από εμάς, πέρα από κάθε κακό, πέρα από κάθε φόβο.
Όπως ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον πέταξε ψηλά στους αιθέρες διακηρύσσοντας την έννοια της ελευθερίας, έτσι το παραγκωνισμένο παιδί μέσα μου ξαναγεννήθηκε από εμένα για εμένα. Οι υπέροχοι άνθρωποι βρίσκονται γύρω μας και μέσα μας. Σας ευγνωμονώ όλους για τις όμορφες στιγμές...
Ευχαριστώ πολύ Δέσποινα Γιώτα Αρχοντούλα, και όλους ξεχωριστά. Σας προσφέρω μια μεγάλη αγκαλιά, μια αγκαλιά σε όλους!
.Μ.Κ