Λιχαδονήσια 2017
Κι η ενοχή καλά κρατεί...
Πόση από αυτή μπορεί να κουβαλάω μέσα μου; Πόση πρέπει να πετάξω ακόμη; Η μέση μου και το πόδι μου πονούν εδώ κι ένα μήνα... Πότε πολύ, πότε λιγότερο αλλά βρίσκονται πονώντας μόνιμα εκεί για να μου υπενθυμίζουν το ενοχικό, φοβισμένο κοριτσάκι που το έμαθαν να υπάρχει ως μητέρα, ως προστάτης, ως φροντιστής της οικογένειας στην οποία μεγάλωσε... Και τώρα που έκανα το βήμα και έφυγα απ’ αυτόν τον κλοιό, γιατί πονούν;
Η επίγνωση ότι ο πόνος αυτός συνδέεται με το βάρος της ενοχής για την οικογένειά μου, που την «άφησα» και έφυγα, έχει καταγραφεί μέσα μου σε μια συγκλονιστική συνεδρία κρανιοϊερής θεραπείας πριν ενάμιση χρόνο, τότε που οι πόνοι στη μέση με είχαν σχεδόν ακινητοποιήσει. Η συνειδητoποίηση της βαθύτερης ρίζας του πόνου και η άμεση τότε επίλυση του σωματικού προβλήματος με έκαναν πολύ συνειδητή –για πρώτη φορά– σε ό,τι αφορά τις ενοχές που κουβαλάω.
Γιατί όμως ο πόνος επανήλθε; Γιατί, αφού η επίγνωση υπάρχει, εξακολουθεί να υπάρχει και η ενοχή, κλειδωμένη στο σώμα το οποίο αντιδρά; Και τι χρειάζεται για να εκτονωθεί η αντίσταση και το σώμα και η ψυχή να θεραπευτούν;
Επανέρχομαι λοιπόν... Λιχαδονήσια 2017. Σεμινάριο τάντρα.
Το ταντρικό μονοπάτι μέχρι τώρα μου έχει προσφέρει πολύ δυνατές εμπειρίες και έχει λειτουργήσει βαθιά θεραπευτικά για μένα σε πολλά επίπεδα.
1η ημέρα: Τελετουργικό απελευθέρωσης από οτιδήποτε μας κρατάει μακριά από τη ζωή, από οτιδήποτε μας εγκλωβίζει. Τα ρούχα που πετάμε και καίμε συμβολικά στην ιερή φωτιά αποτελούν τα προσωπικά δεσμά καθενός από εμάς. Η ενοχή ήταν το πρώτο ρούχο που πέταξα πολύ συνειδητά. Και τα επόμενα έφυγαν εξίσου συνειδητά.
Παρά ταύτα το ταντρικό ένδυμα που φόρεσα στη συνέχεια ενεργοποίησε ένα βάρος στο ηλιακό μου πλέγμα και ταυτόχρονα έγινε πολύ ενοχλητικό για μένα. Ένιωθα, κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου σεμιναρίου εκείνο το βράδυ, ότι με δυσκόλευε, με βάραινε, με εμπόδιζε σε κάθε κίνηση. Και το βάρος στο ηλιακό πλέγμα έγινε πόνος, ο οποίος εκτονώθηκε, όταν στο τέλος της άσκησης πέταξα και το ταντρικό ένδυμα από πάνω μου. Εκείνο το βράδυ και το μοίρασμά μου στην ομάδα και ο ύπνος μου ήταν εξίσου δυσκολεμένα. Κάτι κρατούσα ακόμα...
2η ημέρα: Heart meditation. Άνοιγμα καρδιάς, ψίθυροι αγάπης. Σώματα ελεύθερα από κάθε δέσμευση που αναγνωρίζουν την ομορφιά των απελευθερωμένων σωμάτων που βρίσκονται δίπλα τους και γύρω τους και ψιθυρίζουν στο αυτί καθενός λέξεις αγάπης, ενίσχυσης, φροντίδας. Και εκεί κάτι συμβαίνει ξαφνικά στο σώμα μου... Μια ανατριχίλα εξωτερική και εσωτερική με πλημμυρίζει και ένας χείμαρρος δακρύων αναβλύζει από τα μάτια μου σε κάθε λέξη που ακούνε τ’ αυτιά μου από τα χείλη των συνοδοιπόρων μου σε αυτό το τετραήμερο σεμινάριο. Τότε έγινε η απελευθέρωση, ήρθε η θεραπεία: το σώμα μου έγινε ανάλαφρο, οι σωματικοί πόνοι εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας και η καρδιά μου πλημμύρισε από το φως της αγάπης.
Δεν γνωρίζω ποιος μου είπε τι, γιατί ήμουν με κλειστά μάτια, ούτε αναγνώρισα τη φωνή όσων με πλησίασαν. Αυτό που αναγνώρισα ήταν ο ήχος της καρδιάς που περνούσε μέσα από τα αυτιά μου σε όλο μου το σώμα. Τα δάκρυά μου έγιναν ασυγκράτητα και μαζί τους έφευγε από το σώμα μου και η ενοχή. Το ταντρικό μονοπάτι αποδείχτηκε για μένα –για άλλη μια φορά– μονοπάτιζωής και θεραπείας. Μου πρόσφερε δε την ευτυχία να συνδεθώ με ανθρώπους γεμάτους καρδιά και άνοιγμα. Τα δάκρυά μου ήταν και δάκρυα ευγνωμοσύνης για το σύμπαν που με οδήγησε σε αυτό το μονοπάτι και για την εμπνευσμένη συντονίστριά μας και λατρεμένη μου φίλη, Δέσποινα Παλαμάρη.
Ευχαριστώ από καρδιάς!!!
30/08/2017
Γ. Μ