Τα βήματά μου σκυθρωπά σέρνονται στο πλακόστρωτο. Το κρύο μέσα μου είναι πιο τσουχτερό από το κρύο γύρω μου…
Ότι και να κάνω, όπου και να πάω πάντα ξαναγυρνώ σε αυτό το παγκάκι. Σε αυτό το παγκάκι που με πήρες πρώτη φορά αγκαλιά, που ανταλλάξαμε το πρώτο μας φιλί, που σιωπηλά ορκιστήκαμε αγάπη παντοτινά…
Είναι η πρώτη φορά όμως σήμερα, που δεν ταξιδεύω με το μυαλό μου στο παγκάκι μας, αλλά τα βήματά μου με οδηγούν πραγματικά εκεί, στη φωλιά μας. Είναι σαν να μην τα ορίζω…
Πού ξεπούλησα τη χαρά μου;… Γιατί στέρεψαν πια τα δάκρυα μου;… Που είμαι;…
Υπάρχω μέσα μου ή έχω πεθάνει εδώ και καιρό και δεν το 'χω καταλάβει…
Που είμαι;… Που είσαι;
Που να είσαι άραγε!
48 χρόνια σε ψάχνω στις σιωπές του μυαλού μου… σχεδόν ξέχασα το βλέμμα σου… τον ήχο της φωνής σου… τη ζεστασιά των χεριών σου…
48 χρόνια σε ψάχνω στις σιωπές του μυαλού μου… σχεδόν ξέχασα το βλέμμα σου… τον ήχο της φωνής σου… τη ζεστασιά των χεριών σου…
48 χρόνια έχω τη γεύση της προδοσίας στα χείλη… τότε που αδιαμαρτύρητα δέχτηκα το «τι πρέπει και δεν πρέπει» να κάνω στη ζωή μου, τότε που για πρώτη φορά πρόδωσα όχι εσένα, όχι την αγάπη μας αλλά τον ίδιο μου τον εαυτό…
Είμαι τόσο κοντά στο να ζήσω ή να πεθάνω… Είμαι τόσο κοντά στο παγκάκι μας…
Όμως τι θέλει αυτός εδώ; Ποιος είναι;
Φύγε άνθρωπε μου! Φύγε! Ουρλιάζω σιωπηλά…
Tι θες εδώ; Κάνει τόσο κρύο… πήγαινε στο σπιτάκι σου… Άσε με στη θλίψη μου, στην απομόνωση μου, στην ησυχία μου…
Άσε με να Τον αγγίξω μέσα μου για τελευταία φορά…
Σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτάζει…
Ένα βλέμμα κουρασμένο… γυμνό… διψασμένο γι΄ αγάπη…
Ένα βλέμμα μελένιο… ένα βλέμμα γνωστό… ένα βλέμμα τόσο γνωστό… τόσο οικείο…
Είσαι... Εσύ; τον ρωτάω…
Εσύ Είσαι! του λέω αποφασιστικά…
Το βλέμμα του γεμίζει ζωή… αγάπη… ουσία…
Σηκώνεται και με παίρνει αγκαλιά…
Σε περίμενα μου λέει… Πριν ένα χρόνο ήρθα στην Ελλάδα και κάθε μέρα έρχομαι στο παγκάκι μας… Δεν είχα άλλο τρόπο να σε βρω… Να σε συναντήσω…
Κάθε μέρα η καρδιά μου, σου τραγουδούσε… σε καλούσε να 'ρθεις….
Τα δάκρυα μου λυτρωτικοί καταρράκτες…
H στιγμή παντοτινή… η χαρά μου… η αγάπη μας…
H στιγμή παντοτινή… η χαρά μου… η αγάπη μας…
Δεν ρωτάω τίποτα… Δεν χρειάζεται…. Δεν αναρωτιέμαι αν πρέπει ή αν δεν πρέπει…
Το χρωστάω σε κείνον… σε μένα… στη ζωή…
Δεν θα προδώσω ξανά ούτε μια στιγμή από τη ζωή μου…
Θα αναπνέω την αγάπη καθημερινά και δεν θα την αφήσω να μου φύγει ούτε στην τελευταία μου ανάσα…
Αφιερωμένο με πολλή Αγάπη…
namaste
despoina palamari