Αν θες να γίνεις ζωντανός, οργασμικός άνθρωπος, τότε πάρε διαζύγιο από τον έλεγχο.

Μια βαριά καθημερινότητα συντροφεύει τα βήματά μας. Υποχρεώσεις, ευθύνες, οικογένεια, καριέρα… έχουμε μετατρέψει τη ζωή μας σε αγώνα δρόμου χωρίς όμως να έχουμε ορίσει το τέλος της διαδρομής. Και καθημερινά τρέχουμε ολοένα και περισσότερο… 

Όλες μας τις ελπίδες για χαρά, αναζωογόνηση, ζωντάνια, ευχαρίστηση τις έχουμε εναποθέσει στον έρωτα. Σε αυτόν συνήθως αναζητάμε την έκσταση, εκείνη την υπερβατική εμπειρία που θα μας ταξιδέψει πάνω από την πραγματικότητα των αισθήσεων μας και θα μας κάνει να ξεφύγουμε από την επιμελώς φτιαγμένη πραγματικότητα μας. Αλλά και εκεί μπαίνουμε τρέχοντας και με προδιαγεγραμμένο τρόπο αναζητάμε την ανυψωτική εμπειρία που θα μας τροφοδοτήσει με ενέργεια για να μπορούμε τελικά να πούμε ΖΩ!



Όμως ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό είναι να σπάσουμε τους προγραμματισμούς μας, να ξεφύγουμε από τα σύνορα του εγώ μας και να χάσουμε όχι μόνο το μυαλό μας μέσα στην ερωτική επαφή αλλά και την ίδια τη μοναδικότητά μας.

Γιατί, αν δεν χάσει κάποιος τον έλεγχο πως θα νιώσει;

Αν δεν παραδοθεί πως θα απολαύσει; 

Κι αν δεν μπορεί να απολαύσει με κάθε του κύτταρο, πως μπορεί να γίνει ένας οργασμικός άνθρωπος όχι μόνο στον Έρωτα αλλά και στη Ζωή.

Το να είναι κάποιος οργασμικός σημαίνει ότι έχει την ικανότητα να απολαμβάνει τον εαυτό του. Ότι  έχει την ικανότητα να καταστρέψει το χρόνο, τον χρόνο όπως τον εννοούμε με την έννοια του ρολογιού και να ξεφύγει από τη γήινη πραγματικότητα. Να στραφεί προς τα μέσα ανακαλύπτοντας πάλι τα εσωτερικό του ρολόι. Να επιτρέψει στον εαυτό του να κυλίσει μέσα στον εσωτερικό του χρόνο και ρυθμό. 

Ουσιαστικά χρειάζεται να χάσει τον έλεγχο αφήνοντας μυαλό, σώμα και καρδιά να ενωθούν μέσα στην εσωτερική του πραγματικότητα. Να σταματήσει να ελέγχει τις ενέργειες που αφυπνίζονται ξεχνώντας το σωστό και το λάθος και να κολυμπήσει μέσα σε άγνωστες εκστατικές διαδρομές. Αυτές που κάθε φορά του υποδεικνύει η εσωτερική του αλήθεια.

Αν αρχίζει να ορίζει λέγοντας:  Αυτό πρέπει να υπάρχει κι αυτό όχι… επιτρέπει στον προγραμματισμένο εαυτό του να πάρει τον έλεγχο και να τον οδηγήσει σε μια αφυδατωμένη έκσταση στερώντας του την πραγματική ολοκλήρωση. Την ένωση του όχι μόνο με το εξωτερικό αρσενικό ή θηλυκό αντίστοιχα, όχι μόνο με τον εσωτερικό του άντρα ή την εσωτερική του γυναίκα αλλά και με όλη την Ύπαρξη.

Η συνήθεια όμως μας ορίζει. Ο φόβος μας ορίζει και προχωράμε τόσο όσο χρειάζεται γιατί πέρα απ’ αυτό υπάρχει κίνδυνος! Ο κίνδυνος του αγνώστου. Ο κίνδυνος να συναντήσουμε τον απρογραμμάτιστο εαυτό μας…  

Αν θέλει κάποιος να γίνει άνθρωπος οργασμικός χρειάζεται να πάρει διαζύγιο από τον έλεγχο. Όταν κάνει έρωτα να μην κάνει καμιά προσπάθεια. Και προπαντός να μην προσπαθεί να αποδείξει κάτι γιατί με αυτόν τον τρόπο, καλεί το μυαλό του να μπει στο παιχνίδι. 

Θυμήσου: Όταν κάνεις έρωτα με μια γυναίκα ξέχνα πως είσαι άντρας… 

Όταν κάνεις έρωτα με έναν άντρα ξέχνα πως είσαι γυναίκα… 

Άσε τα σύνορα να ανακατευτούν, να γίνουν ένα. Και όταν δεν υπάρχουν πια δύο άτομα τότε δεν υπάρχει πόθος, δεν υπάρχει ένστικτο, δεν υπάρχει πάθος, αγάπη… μόνο θεϊκότητα…

Όμως για να συμβεί αυτό χρειάζεται να συναντηθούν κάτι παραπάνω από δυο σώματα. Χρειάζεται η απλή διείσδυση να εμπλουτιστεί. Χρειάζεται χρόνο. Χρειάζεται βάθος, οικειότητα, συνύπαρξη. Χρειάζεται ένα μεγάλο διάστημα όπου τα σώματα ανοίγουν το ένα στο άλλο για να συναντηθούν τα κέντρα της ύπαρξης τους, οι ψυχές τους. Τότε μόνο ανοίγουν σε βάθος. Και τότε είναι που το ένα "βάθος" μιλάει στο άλλο...

Συνήθως κάνουμε έρωτα με επιπόλαιο τρόπο. Έχουμε μετασχηματίσει αυτή την ιερή πράξη σε μια απλή σωματική εμπειρία όπου συναντιούνται για λίγο τα σώματα μας, οι επιφάνειες μας και μετά χωρίζουν αφήνοντας το βάθος μας ανέγγιχτο. Μας αρκεί να φτάσουμε στην εκσπερμάτιση και νομίζουμε ότι έτσι κατακτήσαμε την κορυφή. 

Όμως την πιο ψηλή κορυφή την συναντάμε όσο βαθαίνει η εμπειρία. Διαφορετικά όλο και κάτι μας λείπει. Κάτι μεγαλειώδες, κάτι πολύ μυστηριακό… 

Γιατί ο οργασμός που θα μας ταρακουνήσει συθέμελα και θα μας κάνει να έρθουμε σε επαφή όχι μόνο με τον πυρήνα, το βάθος του άλλου, αλλά και με το δικό μας βάθος, χρειάζεται χρόνο. 

Όσο περισσότερος τόσο καλύτερα… Όσο πιο αργά συμβεί ο οργασμός τόσο θα βαθύτερα θα φτάσει στο σώμα, στο νου, στη ψυχή, στην ύπαρξή μας. Μόνο έτσι  θα απλωθεί σε κάθε κύτταρο του σώματός μας. Από τα δάχτυλα των ποδιών ως το κεφάλι. Ολόκληρο το σώμα μας θα πάλλεται μαζί με το σώμα του συντρόφου μας. Και τα δυο μαζί θα γίνουν μια ορχήστρα και θα παίζουν την ίδια μελωδία που θα οδηγήσει σταδιακά σε ένα μοναδικό κρεσέντο. 

Και όταν απολαύσουμε το μεγαλείο της θεϊκής ένωσης και ξαναγυρίσουμε στην υλική πραγματικότητα τότε δεν θα νιώθουμε ούτε κούραση ούτε απογοήτευση, ούτε θλίψη μόνο μια γλυκιά πληρότητα γιατί μια βαθιά οργασμική ενέργεια θα μας έχει πλημμυρίσει και θα έχει αποταμιευτεί σε κάθε ίνα του κορμιού μας. 

Αν θέλουμε λοιπόν να βιώνουμε τον έρωτα σαν υπερβατική εμπειρία χρειάζεται να ξεφύγουμε από το χρόνο. Να μπούμε στην ερωτική πράξη σαν να μην υπάρχει παρελθόν, σαν να μην υπάρχει μέλλον, σαν να μην υπάρχει διαχωρισμός. Να νιώθουμε ότι αυτή η στιγμή είναι ό,τι έχουμε. Να βιώνουμε ότι  αυτή η στιγμή είναι το παν και να μετασχηματίζουμε την ενέργειά μας σε ένα φαινόμενο αγάπης. 

Αυτή τη στιγμή. Στο εδώ και στο τώρα. 

namaste

despoina palamari