Δεν με νοιάζει που βρίσκεσαι, τι κάνεις, τι σκέφτεσαι… εγώ
σε αναπνέω και γεμίζω κάθε μου κύτταρο με την ενέργεια σου… την παρουσία σου… Σε
κάθε μου κύτταρο αναμμένη η σπίθα του έρωτά σου που τρεμοπαίζει και ξεγελά τις σκέψεις…
Δεν σε γνώρισα ποτέ αγαπημένε μου άγνωστε… τουλάχιστον όχι
με τον τρόπο που γνωρίζονται όλοι… Μόνο τα βλέμματά μας ανταμώνουν κάποτε κι
ανατριχιάζουν οι στιγμές…
Δεν σε έχω αγγίξει… δεν σε έχω μυρίσει ποτέ… ο ήχος της φωνής
σου δεν τύλιξε ποτέ εκείνες τις εικόνες σου, που έκλεψαν τη ματιά μου και τώρα
τις έχω κρατήσει, μυστικά, σαν φυλαχτό …
Αφουγκράζομαι όμως τους ήχους της καρδιάς σου… ακούω το γέλιο
σου όταν τρέχεις πονηρά στην σκέψη μου…
Νιώθω ακόμα και τους ενδοιασμούς σου, το κράτημα σου μήπως
και σε πλησιάσω περισσότερο… μήπως εισχωρήσω με μια απροσδόκητη και ανεξέλεγκτη ευκολία μέσα σου…
Νιώθω και τη λαχτάρα σου να με αγγίξεις, να εισβάλλεις μέσα
μου… να κουρσέψεις τον πόθο μου… να μαγέψεις τις αισθήσεις μου… κι αφήνομε σ’
αυτό…
Ενώνω την επιθυμία σου με την δική μου λαχτάρα, την δική
μου επιθυμία για σμίξιμο… για μια επαφή που θα ξεπερνά τη σάρκα… που θα ξεπερνά
τη σφαίρα του υλικού… που θα μας ενώσει σε έναν συμπαντικό οργασμό…
Τα κύτταρα σου να ξεχειλίζουν από την ηδονή μου και εγώ να
χύνω τη δική σου ατελείωτη ηδονή… να φωνάζω το τραγούδι του οργασμού σου και να
σε τραβάω ακόμα ψηλότερα… εκεί που δεν πηγές ποτέ…
Εκεί θέλω να συναντηθούμε για πρώτη φορά άγνωστε…
απογυμνωμένοι, λεύτεροι, χωρίς σκέψεις… χωρίς χτες… χωρίς αύριο… μόνο Εγώ, Εσύ
και η καθάρια Ένωση μας…
Εύχομαι κάποτε οι δυο μας, να πλανέψουμε τις στιγμές…
Ματθίλδη Νέαρχου