Ζωή και Θάνατος

Ο άνθρωπος πάντα ονειρευόταν να καταστρέψει το θάνατο επειδή η λογική του μυαλού λέει: Αν δεν υπήρχε ο θάνατος, τότε η ζωή θα ήταν περισσότερη. 
Η διαλεκτική όμως που είναι πιο κοντά στη ζωή λέει: Αν θέλεις περισσότερη Ζωή, τότε να είσαι πιο έτοιμος για το Θάνατο. 

Μπορεί αυτό να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει οι περισσότεροι, παρατήρησε όμως τι συμβαίνει όταν οδηγείς ένα αυτοκίνητο και η ταχύτητα μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Εσύ δίνεσαι ολοκληρωτικά στην ταχύτητα και έρχεται ένα σημείο που μπορεί να συμβεί ο θάνατος ανά πάσα στιγμή. Τότε νιώθεις πραγματικά ζωντανός. Νιώθεις εκστατικός. Εκείνη τη στιγμή αγκαλιάζεις πραγματικά τη ζωή. Στη ανθρώπινη φύση υπάρχει τεράστια έλξη για περιπέτεια, για θάρρος. Γιατί όταν ο θάνατος σε φιλάει είναι σαν να σου δίνει ένα φιλί η ζωή.

Θάρρος όμως δεν χρειάζεται μόνο όταν τρέχεις με μεγάλη ταχύτητα ή πηδάς από μεγάλο ύψος. Θάρρος χρειάζεται και όταν βιώνεις τα συναισθήματα σου ολοκληρωτικά. Τότε είσαι ζωντανός. Έχεις ξεφύγει από το κλουβί της “ασφάλειας” και είσαι εκστατικός. Η ζωή σου είναι γιορτή.

Γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που είναι υγιείς και αισθάνονται άρρωστοι. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι απολύτως καλά και αισθάνονται μίζεροι. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι νέοι, με ένα σώμα όλο ζωντάνια και αισθάνονται σαν να πρόκειται να πεθάνουν. Σαν να κουβαλούν όλο το βάρος της ζωής στην καρδιά τους. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ζωντανοί γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Βρήκαν τον εαυτό τους ζωντανό και απλά τον κουβαλούν. Η ζωή γι’ αυτούς δεν είναι έκσταση. Δεν τη χαίρονται, δεν τη γιορτάζουν. Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τη ζωή. Και φοβούνται την ζωή, επειδή η ζωή είναι εφικτή μόνο αν έχεις την δυνατότητα να είσαι θαρραλέος, να είσαι άγριος.

«Να είσαι άγριος στην αγάπη σου, άγριος στο τραγούδι σου, άγριος στο χορό σου. Εκεί βρίσκεται ο φόβος. Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι φοβούνται τον θάνατο. Όμως αυτό που φοβούνται είναι η ζωή. 

Παράτα το φόβο της ζωής. Μπορείς είτε να φοβάσαι είτε να ζήσεις. Είναι στο χέρι σου. Δεν μπορείς να χάσεις τίποτε. Έχεις να κερδίσεις τα πάντα. Ακόμα και μια στιγμή αρκεί να είναι κάποιος πραγματικά ζωντανός για να βιώσει απέραντη ευλογία.»

Osho

  

Ο άνθρωπος για να κάνει τη ζωή του γιορτή και να είναι ολοκληρωμένος χρειάζεται να ζει όλες τις πολικότητες. Όταν ζούμε ταξιδεύοντας από τη μια ενέργεια στην άλλη, παραμένοντας στο κέντρο μας, αυθεντικοί είτε κλαίμε είτε γελάμε, είτε αγαπάμε είτε φοβόμαστε, τότε όλα είναι δυνατά επειδή εμείς είμαστε η πηγή όλων των ενεργειών.
Ό,τι συμβαίνει στη ζωή συμβαίνει από την ίδια Πηγή που δημιούργησε τον καθένα μας και το καθετί γύρω μας. Αν τα πουλιά μπορούν να είναι χαρούμενα και να τραγουδάνε επειδή η Πηγή τα τρέφει με τραγούδι και ευτυχία, μπορούμε και εμείς να είμαστε το ίδιο χαρούμενοι γιατί η ίδια Πηγή μας δημιούργησε.
Όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας στη φύση, όλο αυτό το μυστήριο, είναι η κληρονομιά μας. Κι εμείς αντί να τη διεκδικήσουμε, περιμένουμε στο πλάι σαν ζητιάνοι, ζητιανεύοντας λίγα ψίχουλα ζωής.
Αν τα δέντρα μπορούν να είναι τόσο πράσινα χωρίς ίχνος ανησυχίας, μπορούμε και εμείς να νιώθουμε το ίδιο γιατί ο χυμός ζωής που φτάνει στο δέντρα έρχεται και από μας. Απλώς εμείς έχουμε ξεχάσει ότι αυτό συμβαίνει και προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε τις ζωές μας συμβιβαζόμενοι.

Όλη μας την ζωή αγκιστρωνόμαστε πάνω στο όνομα και το βιογραφικό μας και ακουμπάμε πάνω σε οικεία στηρίγματα: οικογενεια, συνεργάτες, επάγγελμα, φίλους, υλικο πλούτο, πτυχία, στείρα γνώση...
Η ζωή μας καθορίζεται από το ωράριο, το χρήμα και την εικόνα. Υπερφορτώνουμε τον εαυτό μας με εξωτερικές δραστηριότητες και κρατιόμαστε σφικτά από τα καθημερινά μας καθήκοντα που αποκαλούμε ΄΄ευθύνες΄΄, νιώθοντας με αυτό τον τρόπο ότι έχουμε αξία γιατί κάποιοι άλλοι εξαρτώνται από εμάς. Προσπαθούμε συνεχώς να εξασφαλιστούμε με υψηλότερο μισθό, ασφάλεια, καταθέσεις, σύνταξη, και με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε παράλυτοι γιατί στην ουσία ξεχνάμε να ζούμε.

«Επειδή όσο πιο εξασφαλισμένοι γινόμαστε, όσο πιο ασφαλείς, τόσο λιγότερο ζωντανοί νιώθουμε. Ζούμε μια νεκρή ζωή και αρχίζουμε να φοβόμαστε τον θάνατο.. 

Osho

Και συνεχίζοντας αυτόν τον τρόπο ζωής μεγαλώνει μέσα μας ο φόβος του θανάτου. Η σκέψη, τώρα υπάρχω, θα έρθει όμως η μέρα που δεν θα υπάρχω, θα εξαφανιστώ, τρομάζει και δημιουργεί φόβο. Όμως αυτό που πραγματικά φοβόμαστε είναι ότι θα παραμείνουμε ανικανοποίητοι, χωρίς να έχουμε εκπληρώσει τον προορισμό μας. Ότι θα πεθάνουμε χωρίς να έχουμε βιώσει τίποτε από όλα αυτά που θα μπορούσαμε να βιώσουμε μέσα στην ζωή. Νομίζουμε ότι αν έλθει ο θάνατος όλα θα σταματήσουν.  

Μπορούμε να φανταζόμαστε διάφορα άσχημα πράγματα που αφορούν τον θάνατο, όμως ο βαθύτερος λόγος που τον φοβόμαστε είναι γιατί δεν ξέρουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Όλη μας τη ζωή αποφεύγουμε να δούμε τον Εαυτό μας. Αυτό που συναντάμε καθημερινά είναι το Εγώ μας.

Η φιλοσοφία του Ζεν μας λέει ότι ανά πάσα στιγμή πρέπει να ξεπακετάρουμε τις αποσκευές μας έτσι ώστε να είμαστε έτοιμοι για οποιαδήποτε ταξίδι όποια μορφή κι αν πάρει. Είναι σημαντικό να μην κουβαλάμε το παρελθόν, το όνομα και το βιογραφικό μας και να ζούμε ολοκληρωτικά την κάθε στιγμή με εμπιστοσύνη. Η επόμενη στιγμή θα έρθει στην ώρα της και θα είμαστε έτοιμοι γι’ αυτήν.
Από μια άποψη πρέπει να πεθαίνουμε κάθε στιγμή ώστε να κάνουμε χώρο στην επόμενη που έρχεται. Αν δεν επιτρέψουμε αυτήν την συνεχή ανανέωση να ακολουθήσει τον ρυθμό της τότε κινδυνεύουμε να γίνουμε περισσότερο νεκροί παρά ζωντανοί κι ας αναπνέει το σώμα μας.

Στη “Θιβετιανή Βίβλο των Νεκρών” μας τονίζουν το πόσο σημαντικό είναι να μάθουμε να πεθαίνουμε όχι μόνο για να αντιμετωπίσουμε το τέλος της ζωής μας αλλά και για να καλυτερέψουμε τη ζωή που ζούμε στο εδώ και τώρα.

Ένα κείμενο από την τέχνη του θανάτου μας λέει: «Μάθε να πεθαίνεις και θα μάθεις πώς να ζεις γιατί κανένας δεν μπορεί να μάθει να ζει αν δεν μάθει πρώτα πώς να πεθάνει»
 

Οι Ινδιάνοι της Αμερικής λένε: 
Ο Θάνατος είναι ένα γεγονός πολύ προσωπικό ανάμεσα στο άτομο και τη μητέρα Γη όσο είναι και η στιγμή της γέννησης ανάμεσα στη μάνα και το παιδί. Όταν έρθει η ώρα σου να φύγεις να το κάνεις με το μυαλό ανοιχτό και μια προσευχή στην καρδιά. 

despoina palamari

namaste