Translate

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Ο νους δεν επιλέγει την αγάπη. Δεν την αναγνωρίζει και την πολεμά

Όταν η αγάπη σε καλεί 
Η αγάπη δεν αντέχει να παραμένει ζωντανή όταν ακόμα κυβερνά ο νους. Αργοπεθαίνει και σβήνει – τόση είναι η τεράστια δύναμη της υπομονής και της αντοχής της. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να συμβεί ξανά, γιατί όσο ωριμάζεις, τόσο δυσκολότερα βλέπεις τα πλοκάμια του διαχωρισμού σου.

Είναι αστείο… 
Ωριμάζουμε, μαθαίνουμε, εξελισσόμαστε για να τα αναγνωρίζουμε ευκολότερα και να επιλέγουμε σοφότερα. Αλλά μαζί μεγαλώνει και η αλαζονεία ότι γνωρίζουμε, ότι νικήσαμε, ότι ξεπεράσαμε. Και το παράδοξο είναι ότι "τα χτυπήματα του θηρίου" γίνονται απαλά σαν μετάξι, ανάλαφρα σαν το φύσημα του ανέμου, αόρατα σαν αύρα που σε χαϊδεύει στο πέρασμά της, αλλά ο πόνος διαπεραστικός και αδυσώπητος ξεσκίζει ταυτόχρονα πολλά επίπεδα της ψυχής σου. 


Θα νικήσουμε; Θα τολμήσουμε να εμπιστευτούμε την αγάπη όταν όλα φαίνονται μάταια και επικίνδυνα άγνωστα;

Δεν επιλέγει ο νους την αγάπη. 
Δεν την αναγνωρίζει και την πολεμά. Θα το κάνει με κάθε τρόπο για να διατηρήσει την τάξη, την ψεύτικη αίσθηση απουσίας αισθητού πόνου και φανερού κινδύνου. Όμως η καρδιά έχει τις δικές της διαδρομές, τους δικούς της κώδικες αναγνώρισης και σύνδεσης. Η ορμή και η στιγμιαία αυθεντικότητά της, πιάνουν συχνά το νου στον ύπνο, ακριβώς όταν αυτός νομίζει ότι κατάφερε την επίκτητη γαλήνη που έψαχνε να πετύχει. Τότε η καρδιά φουντώνει, παθιάζεται και ορμά, να ζήσει το μεγαλείο της ανύψωσής της σε θεϊκά μονοπάτια, όπου δεν περπατάνε απλοί άνθρωποι.

Μα ο νους καραδοκεί. 
Πώς μπορεί να δει τα φτερά που δεν έχει; Πώς μπορεί να υπάρξει στον άχρονο χρόνο που δεν αντιλαμβάνεται; Πώς να καταλάβει όλα όσα δεν περιγράφονται και πώς να επιτρέψει το "χάος" να κλονίσει την "τάξη" που τόσο μεθοδικά επέβαλε; Και τότε ξεκινά μια αθόρυβη, κρυφή μάχη. Γιατί να ξέρεις: δεν πεθαίνεις από αρρώστια ή γηρατειά. Πεθαίνεις όταν πεθαίνει η αγάπη, όταν κλειδώνεις και σφραγίζεις την καρδιά σου. Ο νους δεν το γνωρίζει αυτό. Του είναι άγνωστα τα μονοπάτια της πανίσχυρης αγάπης. 
Ως πιστός και καλά εκπαιδευμένος "προστάτης", θα σε προστατεύσει από τη θύελλά της, θα σε απαλλάξει από τις απρόβλεπτες φουρτούνες της, θα σε προειδοποιήσει για την απεραντοσύνη της θεϊκής γαλήνης της... για να επιζήσεις, για να μη γευτείς το απειλητικό νερό της αθανασίας της. Και είναι τόσο πειστικός! Θα σου δείξει το αίμα που βλέπεις να κυλά, θα σου πει τα λόγια που τ’ αυτιά σου φοβούνται και μπορούν να ακούσουν. Θα σου επισημάνει τον πόνο που ξεσκίζει τα σωθικά σου. Θα σε φοβίσει για το καλό σου. Για να κάνεις πίσω έγκαιρα, μην πέσεις στην άβυσσο που διαφαίνεται μπροστά σου.

Και εσύ έχεις μάθει να υπακούς. 
Κοντοστέκεσαι για να μετρήσεις την πατημασιά σου και αυτό είναι το θανάσιμο αμάρτημά σου. Έχεις ήδη ηττηθεί απλά δεν το γνωρίζεις ακόμα. Είτε κάνεις πίσω είτε τολμήσεις το πήδημα στο κενό, έχεις ήδη χάσει. Για άλλη μια φορά… συλλογή στις άπειρες φορές που διάλεξες το γνώριμο μονοπάτι της πίστης στο νου σου.

Αλλά η αγάπη είναι αθάνατη και θα ξαναεμφανιστεί. 

Εκεί που δεν την περιμένεις, όταν νομίζεις ότι σε ξέχασε, όταν όλα μοιάζουν γνώριμα και ασφαλή, σου θυμίσει με τον δικό της μαγικό τρόπο ότι ΕΧΕΙΣ φτερά, ότι ΜΠΟΡΕΙΣ να πετάξεις. Έρχεται πάντα απρόσκλητη γιατί θέλει να σε ενώσει. Και εσύ προσπαθείς να διαχωρίζεσαι για να ανακαλύπτεις πώς είναι μακριά της. Θα απειλεί τα ίδια τα όριά σου γιατί εσύ νομίζεις ότι δεν υπάρχεις χωρίς αυτά.
Κι όταν κάποια στιγμή αποφασίσεις να ανοιχτείς αληθινά στο κάλεσμά της, όλα όσα είχες προηγούμενα κατακτήσει, πρέπει να τα αφήσεις πίσω σου. Όλα όσα έμαθες, πρέπει να τα ξεχάσεις και να εμπιστευτείς χωρίς όρους την μοναδικότητα που είσαι, στα πολλά ταξίδια σου. Μην ψάχνεις γνώρισμα περάσματα, δεν υπάρχουν. 
Μην νομίζεις ότι αναγνωρίζεις ή κατανοείς τη μοναδική χιλιο-αντιγραφόμενη γλώσσα της. Όλα όσα έχεις ζήσει πριν από αυτό έχουν απόλυτη σημασία και δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Όσο μεγαλόπρεπα ορθώνεται το ανάστημα από τις ρίζες σου, άλλο τόσο άγνωστο παραμένει το τελείωμα τα κλαδιών σου, που φαίνεται να χάνεται στον ορίζοντα του πιο ψηλού ουρανού της φαντασίας σου.

Έχεις κάθε στιγμή την επιλογή είτε να πας μπροστά είτε να οπισθοχωρήσεις. Μέχρι την ιερή, μοναδική εκείνη στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις με ταπεινότητα και ανεπανάληπτη σταθερότητα, ότι δεν έχεις καμία επιλογή. Τότε... μόνο τότε, θα τολμήσεις να ξεγυμνωθείς, να φανερωθείς με θάρρος και σθένος μπροστά της, για να καείς στην ιερή φλόγα της.

Χριστιάνα Σοφία