Το να είσαι γυναίκα προϋποθέτει σκληρή δουλειά

Όταν ήμουν νέα, περηφανευόμουν ότι η τύχη είναι γένους θηλυκού. Πράγματι, τόσο μικρή ήταν η δημόσια αναγνώριση της γυναικείας παρουσίας, που ένιωθα ότι με τιμούσε προσωπικά το γεγονός ότι ο κόσμος αναφερόταν στη φύση και στις φρεγάτες ως θηλυκά. Καθώς ωρίμαζα, όμως, άρχισα να αντιπαθώ τη συγγένειά μου με κάτι τόσο αλλοπρόσαλλο όσο η τύχη, τόσο απόμακρο όσο ο ωκεανός και τόσο επιπόλαιο όσο η φύση.

Η φράση «Η γυναίκα έχει πάντοτε το δικαίωμα να αλλάζει γνώμη» συνηγορούσε τόσο εύστοχα στην αρνητική εικόνα της γυναίκας και με μετέτρεψε, τελικά, σε θύμα μιας απαρασάλευτης απόφασης: ακόμα και αν οι επιλογές μου ήταν βλακώδεις και χαζές, προτιμούσα να εμμείνω σε αυτές, παρά να «είμαι σαν τις γυναίκες και να αλλάξω γνώμη».

Το να είσαι γυναίκα, προϋποθέτει σκληρή δουλειά. Όχι βέβαια απαλλαγμένη από χαρά ή ακόμα και έκσταση, σε κάθε περίπτωση, όμως, αδυσώπητη, ατελείωτη δουλειά. Το να εξελιχθείς σε μια ηλικιωμένη γυναίκα, μπορεί να προϋποθέτει απλώς και μόνο το να έχεις γεννηθεί με συγκεκριμένα γεννητικά όργανα, να έχεις κληρονομήσει μακρόβια γονίδια και την τύχη να μη σε πατήσει ένα ανεξέλεγκτο φορτηγό, όμως το να γίνεις και να παραμείνεις γυναίκα, απαιτεί την ύπαρξη ενός εξαιρετικά δεινού πνεύματος.

Η γυναίκα που επιβιώνει, σώα, αβλαβής και χαρούμενη, πρέπει να είναι ταυτόχρονα τρυφερή και σκληρή. Θα πρέπει να έχει πείσει τον εαυτό της ή να βρίσκεται στην αιώνια προσπάθεια να πειστεί, ότι εκείνη, οι αρχές και οι επιλογές της είναι σημαντικές. Σε μια εποχή κι έναν κόσμο όπου οι άνδρες κινούν τα νήματα, η πίεση που ασκείται στις γυναίκες να διεκδικήσουν το δικαίωμα της ύπαρξής τους, είναι τεράστια. Και ακριβώς κάτω από τούτες τις συνθήκες, είναι που η σκληρότητα της γυναίκας, πρέπει να διαφαίνεται.

Δεν πρέπει να υποχωρήσει, θεωρώντας τον εαυτό της μια υποδεέστερη εκδοχή του αρσενικού μοντέλου. Δεν είναι μια γιατρέσσα, μια μετρέσσα, μια δημάρχισσα, μια καταστηματάρχισσα. Αν όντως είναι αυτό που είναι, τότε για τον ίδιο της τον εαυτό και προς μόρφωση των κακοπληροφορημένων, θα πρέπει να επιμένει με ακεραιότητα στην ιδιότητά της και να αποκαλείται με το όνομά της.

Αν δώσεις στο τριαντάφυλλο διαφορετικό όνομα, μπορεί να μυρίζει το ίδιο ωραία, μια γυναίκα όμως, στην οποία δίδεται όνομα υποτιμητικό, απλώς μειώνεται από τον κακό ονοματοδότη της.

Θα πρέπει να φυλάει την τρυφερότητά της σαν πολύτιμο αντικείμενο και να είναι σε θέση να την εξωτερικεύει τις κατάλληλες στιγμές, ώστε να εμποδίζει τη σκληρότητα να κυριαρχήσει και να αποφεύγει να καταλήξει φτυστή εικόνα των ανδρών εκείνων που τοποθετούν τη δύναμη πάνω απ’ τη ζωή, και τον έλεγχο πάνω απ’ τη ζωή.

Είναι επιτακτική ανάγκη για τη γυναίκα να διαφυλάττει ακέραια και στο τσεπάκι την αίσθηση του χιούμορ της. Πρέπει να δει, έστω και μόνο στα κρυφά, ότι είναι η πιο αστεία, η πιο τρελή γυναίκα στον κόσμο της, ο οποίος –πρέπει κι αυτό να το δει- είναι ο πιο παράλογος κόσμος που υπήρξε ποτέ.

Λέγεται ότι το γέλιο είναι θεραπευτικό και ότι η προσήνεια μακραίνει τη ζωή. Οι γυναίκες πρέπει να είναι σκληρές, τρυφερές, να γελούν όσο μπορούν περισσότερο, και να ζουν πολύ. Ο αγώνας για ισότητα συνεχίζεται αδιάπτωτος και η γυναίκα αγωνίστρια, που είναι οπλισμένη με το πνεύμα και το κουράγιο της, θα είναι από τις πρώτες που θα πανηγυρίσουν τη νίκη.

Από το βιβλίο 

Wouldn’t Take Nothing for My Journey Now 

Μετάφραση: Ούρσουλα Φωσκόλου

πηγή: http://frear.gr/?p=4542