Έχουμε μάθει να περιφερόμαστε στα
σκοτάδια του φόβου και
να αναπνέουμε ρηχά, άηχα μήπως και αντιληφθούν την παρουσία μας…
Έχουμε κλείσει
τα παράθυρα της ψυχής μας και κοιτάζουμε τα πάντα γύρω μας με το βλέμμα της ανελευθερίας…
Μια
στραπατσαρισμένη καρέκλα μας καθηλώνει σε μια ακίνητη ζωή…
Λίγα αργύρια
κλείνουν το στόμα μας και ευνουχίζουν την δύναμη μας…
Ως πότε
θα γινόμαστε ο Ιούδας του εαυτού μας;
Ως πότε
θα κτίζουμε έναν συμβατικό ανελεύθερο κόσμο για τα παιδιά μας;
Ως πότε
θα περιμένουμε, θα υπομένουμε και θα ρίχνουμε στους άλλους την ευθύνη της ζωής μας;
Όλα γύρω
μας σήμερα φωνάζουν: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ!
Κι εμείς
φοβούμενοι τον θάνατο λουφάζουμε στη σπηλιά της ανυπαρξίας θυσιάζοντας στο βωμό
της ανελευθερίας τα όνειρα, τα ταλέντα, την δύναμη μας…
Ας Μη Φοβόμαστε
το Θάνατο. Ήδη ζούμε μια πεθαμένη ζωή. Τι έχουμε να χάσουμε; Ένα σπίτι, λίγα χρήματα,
μια βολεμένη θέση;
Το σφίξιμο
στην καρδιά θα χάσουμε αν αποφασίσουμε ότι μας αξίζει να αναπνέουμε την
Ελευθερία.
Τι θα
μας βροντοφώναζαν οι πρόγονοί μας αν μπορούσαν να έρθουν αυτή τη στιγμή μπροστά
μας;
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ή ΘΑΝΑΤΟΣ!
Αυτό θα
έλεγαν.
Ας
ανοίξουμε τα παράθυρα της ψυχής μας κι ας αφήσουμε τον αέρα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ να
μας γλυτώσει από τη μίζερη ΖΩΗ μας!
Χρόνια Ελεύθερα!!!!!!!
namaste
despoina palamari
