Συνάντηση με τον Εσωτερικό Κριτή

«θεραπεύοντας τη σχέση μας με τον εαυτό μας»

Σάββατο 15 Μαρτίου 
 18:00-22:00 
στο «L.A. Theater»
 
Εσωτερικό κριτή ονομάζουμε την εσωτερική φωνή που μας κάνει τη ζωή δύσκολη. Που μας ασκεί συνέχεια αρνητική κριτική και δημιουργεί τις αρνητικές σκέψεις που κάνουμε για τον εαυτό μας. Η φωνή του εσωτερικού κριτή είναι η φωνή των γονιών και των δασκαλών μας που πολύ καλά εκπαιδευμένοι από την τελειομανή κοινωνία που ζούμε, μας ζητούσαν συνέχεια να είμαστε πρώτοι, να είμαστε οι καλύτεροι και μας συγκρίνανε συνεχώς με όλους τους άλλους γύρω μας.



Ο εσωτερικός κριτής είναι συνήθως απέναντι μας ανικανοποίητος και η φωνή του είναι πολύ αυστηρή, θυμωμένη, δυνατή και ακατάπαυστη. Έχει τόση μεγάλη δύναμη και εξουσία πάνω μας που μπορεί εύκολα να μας ρίξει μέσα σε μια ψυχολογική κόλαση και να μας βασανίζει είκοσι τέσσερεις ώρες το 24ωρο εμποδίζοντας τη δημιουργική ανάπτυξη μας. 

Η συνεχομένη αρνητική κριτική του σταδιακά μας οδηγεί στο να έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση και να νιώθουμε ότι δεν είμαστε αρκετά ικανοί να κάνουμε οτιδήποτε σωστά. Αυτό μας σπρώχνει μέσα σε ένα φαύλο κύκλο προσπάθειας για αναγνώριση αλλά και αποτυχίας αφού εμείς οι ίδιοι με την αρνητικότητα μας εμποδίζουμε τη ροή της ενέργειας. 
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ότι σπέρνουμε... θερίζουμε και ότι το Σύμπαν λειτουργώντας σαν καθρέφτης μας επιστρέφει την ποιότητα των προθέσεων και των σκέψεων μας.

Τρόποι αντιμετώπισης του εσωτερικού κριτή

Χρειάζεται να κάνουμε μερικά απλά πράγματα για να τον αντιμετωπίσουμε και να απομακρύνουμε τη φωνή του από το κεφάλι μας όπως:
· Να αναγνωρίσουμε την παρουσία του
Μπορούμε να φανταστούμε ότι έχει ανθρώπινη μορφή και να εστιάσουμε στο πως μοιάζει. Μας θυμίζει κάποιον; Πως είναι η φωνή του και τι συναίσθημα δημιουργείται μέσα μας όταν την ακούμε;
· Να τον παρατηρήσουμε καλύτερα και τότε ίσως μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που φοβάται...
· Να συνειδητοποιήσουμε αν η ¨φωνή¨ του, τα λόγια του, δηλαδή οι σκέψεις που κάνουμε, μας βοηθούν ή εμποδίζουν την ανάπτυξη μας.
· Να τον προσεγγίσουμε με κατανόηση. Να του μιλήσουμε όπως θα μιλούσαμε σε κάποιον που θα χρειαζόταν τη βοήθεια μας.
· Να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας σε θέση κυριαρχίας. Να του δείξουμε χωρίς θυμό ότι δεν εξαρτάται από εκείνον αλλά από εμάς το τι θα κάνουμε στη ζωή μας

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο εσωτερικός κριτής είναι αυτός που τους κινητοποιεί για να γίνουν καλύτεροι όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το αυτομαστίγωμα δεν είναι αυτοαγάπη. Ο αυτοσεβασμός, η αυτοπεποίθηση, η θετική σκέψη και η αγάπη είναι οι πιο ισχυρές δυνάμεις και αυτές μπορούν να μας χαρίσουν όχι μόνο την επιτυχία αλλά και την ευτυχία

 
Τα επόμενα σεμινάρια
Α. θεραπεύοντας τη σχέση μας με τον εαυτό μας
Σάββατο 5 Απριλίου
Β. επιτρέποντας στη θεϊκότητα μέσα μας να λάμψει
Σάββατο 10 Μαΐου


L.A. (Life n' Art) Theater www.latheater.grΒας. Αλεξάνδρου 6 & Αναλήψεως 1
(Μετρό Άγιος Αντώνιος) Περιστέρι, τ.κ.: 12134

Πληροφορίες: 210 5789337

Συντονίστρια: Δέσποινα Παλαμάρη
τηλ. επικοινωνίας: 6973216895

ειδικές τιμές για τους άνεργους

namaste
δέσποινα παλαμάρη

Βρήκα ένα πολύ καλό άρθρο  για τον εσωτερικό κριτή και το μοιράζομαι μαζί σας

Δάμασε τον εσωτερικό σου κριτή!
της ψυχολόγου Μαρία Μεραμβελιωτάκη– Simon
Συμβουλευτική ψυχολόγος – 

NLP Practitioner / www.happymind.gr

«Όλοι μας έχουμε μια εσωτερική φωνή αυτοκριτικής. Σε κάποιους ανθρώπους όμως η φωνή αυτή είναι πιο δυνατή, αυστηρή, θυμωμένη και ακατάπαυστη. Πολλές φορές άνθρωποι με κατάθλιψη κάνουν ιδιαίτερα έντονη αυτοκριτική και εμπλέκονται σε αρνητικούς εσωτερικούς διαλόγους με το αυστηρό αυτό κομμάτι του εαυτού τους, το οποίο θα ονομάσουμε «εσωτερικό κριτή».
Η έντονη αυτοκριτική μπορεί να πηγάζει από τον τρόπο που μεγαλώσαμε. Σε κάποιες περιπτώσεις, εάν οι γονείς ενός παιδιού είναι για παράδειγμα άμεσα επικριτικοί με τις αδυναμίες του και το επιπλήττουν στις τυχόν αποτυχίες, το παιδί μεγαλώνοντας μπορεί να εσωτερικεύσει αυτή την αυστηρότητα και να την κάνει κομμάτι του εαυτού του. 

Σε άλλες περιπτώσεις τα παιδιά μπορεί απλώς να αισθάνονται ότι τα αγαπούν υπό όρους. Η αγάπη υπό όρους δεν είναι απαραίτητο να εκδηλώνεται άμεσα. Μπορεί να μεταδίδεται μέσα από το πώς είναι δομημένο το περιβάλλον της οικογένειας. Αν δηλαδή ο γονιός ενθουσιάζεται μόνο όταν το παιδί κατορθώνει κάτι ή δουλεύει σκληρά για κάτι και απογοητεύεται όταν δεν πετυχαίνει, τότε η συμπεριφορά αυτή εκλαμβάνεται από το παιδί ως κριτική για τα λάθη του.

Συχνά πάλι οι γονείς δεν είναι επικριτικοί με το παιδί αλλά με τους εαυτούς τους. Η συμπεριφορά των γονιών προς τους εαυτούς τους παίζει επίσης σημαντικό ρόλο. Εάν δηλαδή το παιδί ακούει συχνά τη μητέρα να λέει: 

«Πώς είναι δυνατόν να έκαψα το κέικ, πόσο ανίκανη είμαι» ή «Πάλι λάθος τα έκανα όλα, τι χαζή που είμαι», το παιδί σιγά – σιγά ταυτίζεται με αυτή τη θεώρηση και την εσωτερικεύει.

Βέβαια η αυξημένη τάση για αυτοκριτική δεν εξαρτάται μόνο από την οικογένεια. Οι τάσεις αυτές διαμορφώνονται από το εκπαιδευτικό σύστημα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την σχεδόν τελειομανή κουλτούρα των καιρών μας, που πολλές φορές μας κάνει να τοποθετούμε τους εαυτούς μας σε θέση διαρκούς σύγκρισης και ανταγωνισμού.

 

Εάν θέλεις να δαμάσεις τον εσωτερικό σου κριτή, προσπάθησε:
 
· Να αντικαταστήσεις την αυτοκριτική με συμπόνια και κατανόηση προς τον εαυτό σου. 
Σκέψου τι θα σου έλεγε ένας καλός φίλος στη δεδομένη κατάσταση, κάποιος που σε εκτιμά, σε αγαπά και θέλει να σε βοηθήσει. Κλείσε τα μάτια και σκέψου τι σημαίνει για σένα συμπόνια. Πώς θα ήταν ένας απόλυτα συμπονετικός εαυτός; Τι θα σε συμβούλευε αυτό το γεμάτο κατανόηση κομμάτι του εαυτού σου, που είναι εξαιρετικά ευαίσθητο στα συναισθήματα και τις ανάγκες σου; Πώς θα σου μιλούσε; Η συμπονετική φύση του εαυτού σου είναι ικανή να αναστρέψει τον αρνητικό, υπερκριτικό εσωτερικό σου μονόλογο σε έναν μονόλογο κατανόησης, από τον οποίο απορρέει περισσότερη γαλήνη.


· Μίλησε στον εσωτερικό σου κριτή. 
Εκείνον που σου λέει ότι δεν είσαι αρκετά καλός, σε κατηγορεί και μεγεθύνει τα σφάλματά σου. Εκείνον που δε σε αφήνει σε ησυχία και σε κάνει να αισθάνεσαι ανεπαρκής. Φαντάσου ότι αυτός ο κριτής έχει ανθρώπινη μορφή. Πώς είναι; Μοιάζει σε κάποιον που γνωρίζεις; Πώς είναι η φωνή του; Ποιου τη φωνή σου θυμίζει; Τι συναίσθημα κατευθύνει προς εσένα; Είναι θυμός, περιφρόνηση, άγχος; Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του κριτή σου; 

Αφού αναγνωρίσεις το κριτικό κομμάτι του εαυτού σου, προσπάθησε να το δεις και αυτό με κατανόηση και συμπόνια. Μίλα του όπως θα μιλούσες σε κάποιον που θες να βοηθήσεις: «Λυπάμαι που φοβάσαι τόσο πολύ, ώστε να χρειάζεται να ξεσπάς με αυτόν τον τρόπο. Καταλαβαίνω το φόβο σου, γιατί μας έχουν συμβεί τόσα πράγματα». Όταν μιλήσεις στον κριτή σου με αυτό τον τρόπο, ίσως παρατηρήσεις ότι δεν είναι παντοδύναμος. Αυτόματα τοποθετείς τον εαυτό σου σε θέση κυριαρχίας και ανωτερότητας απέναντί του. Ίσως να κατανοήσεις τον λόγο που αυτός ο κριτής ρίζωσε τόσο μέσα σου και διαρκώς θέλει να σου υπενθυμίζει κάτι.

· Αξιολόγησε τα λάθη σου με αντικειμενικότητα. 
Όλοι μας κάνουμε λάθη. Αντί όμως να κατηγορούμε ακατάπαυστα τον εαυτό μας γι΄ αυτά, είναι καλύτερο να στρέψουμε την προσοχή μας στο πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Αν για παράδειγμα, θεωρείς ότι η απόδοσή σου σε μια συνέντευξη για δουλειά δεν ήταν τόσο ικανοποιητική όσο θα ήθελες και πιστεύεις ότι αυτός ήταν ο λόγος που απορρίφθηκες για τη θέση, δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι ασταμάτητα πόσο ανεπαρκής είσαι. Σκέψου τι θα μπορούσες να κάνεις καλύτερα την επόμενη φορά. Εάν δεν ξέρεις, προσπάθησε να μάθεις: Ρώτησε κάποιον που θεωρείς ότι μπορεί να σε βοηθήσει ή διάβασε κάποιο βιβλίο. Μια αποτυχία ή δύο δε σημαίνουν απαραίτητα ότι δε θα πετύχεις ποτέ. Απλώς ίσως να χρειάζεται να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισες την κατάσταση την πρώτη φορά.

· Φτιάξε μια λίστα με τα πράγματα που θα ήθελες να βελτιώσεις και τους πιθανούς τρόπους με τους οποίους μπορεί να γίνει αυτό. 
Επίσης σκέψου ποια είναι τα δυνατά σου σημεία. Αν θέλεις, κράτησε ένα ημερολόγιο με τα θετικά/δυνατά σου στοιχεία. Πέρα από ανεπάρκειες, όλοι μας έχουμε και θετικά χαρακτηριστικά. Εάν σου φαίνεται δύσκολο στην αρχή, απλώς προσπάθησε και δες το σαν παιχνίδι.

· Συγχώρεσε τον εαυτό σου.  

Το είπα ήδη, αλλά θα το ξαναπώ: όλοι κάνουμε λάθη. Κάποια σημαντικά και κάποια λιγότερο σημαντικά. Κάποια με μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή μας και στη ζωή των άλλων και κάποια με λιγότερη. Δεν έχει σημασία. Με το να τιμωρείς τον εαυτό σου όντας σκληρός μαζί του, με το να αισθάνεσαι ενοχές ή απογοήτευση με τον εαυτό σου, δεν αλλάζεις κάτι. Είναι βέβαια ανθρώπινο, αλλά ως πότε; Συγχώρεσε τον εαυτό σου και, εάν χρειάζεται, τους άλλους. Η πράξη της συγχώρεσης φέρνει συχνά την αίσθηση της ελευθερίας, γιατί σε αποδεσμεύει από επίπονα συναισθήματα όπως ο θυμός ή η ενοχή».