Ο διαλογισμός είναι ένα ταξίδι προς τα μέσα. Μια ευκαιρία να είσαι μόνος με τον εαυτό σου. Σε αυτό το ταξίδι ξεχνάς το εγώ σου και ενώνεσαι με το Όλον καταργώντας τα σύνορα και τους περιορισμούς που σου βάζει το μυαλό στην καθημερινότητα. Χάνεις τον έλεγχο του Νου και του σώματος και απλά, Υπάρχεις.
Είσαι στο κέντρο σου, πάνω από καλό ή κακό, πάνω από λάθος ή σωστό, πάνω από λογικό ή παράλογο, πάνω από πρέπει και γιατί, πάνω από την ανθρώπινη υπόσταση.
Με το διαλογισμό γαληνεύει η τρικυμία του νου σου, λιγοστεύουν οι σκέψεις και βιώνεις την ηρεμία που δίνει η πληρότητα αφού δεν είσαι πια διαχωρισμένος αλλά ένα με τον Εαυτό σου. Τον Εαυτό που δεν δημιούργησες εσύ στην πορεία της ζωής σου, αλλά αυτόν που είχες όταν γεννήθηκες.
Αν οι σκέψεις έρχονται, όταν κάποιος διαλογίζεται, δεν χρειάζεται ούτε να αρπάζεται από αυτές, ούτε να τις πολεμά. Κανένας δεν μπορεί με το ζόρι να ακινητοποιήσει τον Νου του και να σταματήσει τις σκέψεις. Αυτό απλά συμβαίνει. Αυτό που χρειάζεται να κάνει ο καθένας όταν μπαίνει σε διαλογισμό, είναι να γίνει ο παρατηρητής του σώματος και του μυαλού του.
Ο άνθρωπος που κάνει διαλογισμό θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τον πεζό που στέκεται στο πεζοδρόμιο και εντελώς ανεπηρέαστος από ό,τι συμβαίνει στη λεωφόρο, παρατηρεί τα αυτοκίνητα που πηγαινοέρχονται.
Οι σκέψεις είναι τα αυτοκίνητα.
Μόλις ανάψει το κόκκινο φανάρι, μόλις σταματήσουν τα αυτοκίνητα, οι σκέψεις, ο διαλογιστής απλά πηγαίνει πιο βαθιά στο ταξίδι του. Δεν εξαρτάται από αυτόν πότε θα σταματήσουν οι σκέψεις. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να παραμένει χαλαρός με πλήρη αποδοχή της κατάστασης στην οποία βρίσκεται, χωρίς να κρίνει ποιο είναι καλό και ποιο κακό. Ακριβώς όπως ο πεζός, παίρνει μια απόσταση από αυτό που συμβαίνει στο δρόμο και δεν ταυτίζεται με την κυκλοφορία και σύντομα, κάποια στιγμή, ο δρόμος θα αδειάσει και δεν θα υπάρχει κανένα αυτοκίνητο. Θα δημιουργηθεί μια παύση. Αυτή η παύση, η ησυχία είναι ο διαλογισμός.
Είναι πολύ σημαντικό να παραδίνεσαι στα διαλογιστικά ταξίδια. Όταν προσπαθεί κάποιος να επιβάλλει την θέληση του ή προσπαθεί να κατευθύνει το ταξίδι του, τότε δεν βρίσκεται σε κατάσταση διαλογισμού. Όταν επιτρέπει να συμβεί οτιδήποτε έρθει στην επιφάνεια, όταν εγκαταλείπεται μέσα στη διαδρομή, όταν δεν πιέζει τα πράγματα να συμβούν, τότε μπαίνει στο εσωτερικό ταξίδι. Ο αληθινά διαλογιστικός άνθρωπος δεν είναι σοβαρός. Αντίθετα ευχαριστιέται το παιχνίδι. Η ζωή γι’ αυτόν είναι διασκέδαση και την απολαμβάνει ολοκληρωτικά. Δεν προσκολλάται στο παρελθόν του γιατί ξέρει ότι αυτό συνδέεται με τους φόβους, τους προσδιορισμούς και τις επιθυμίες του. Κυλάει ελεύθερα μέσα στη σιωπή, μέσα στην εσωτερική κίνηση και παραδίδεται στην ένωσή του με την Ολότητα.
Με το διαλογισμό γαληνεύει η τρικυμία του νου σου, λιγοστεύουν οι σκέψεις και βιώνεις την ηρεμία που δίνει η πληρότητα αφού δεν είσαι πια διαχωρισμένος αλλά ένα με τον Εαυτό σου. Τον Εαυτό που δεν δημιούργησες εσύ στην πορεία της ζωής σου, αλλά αυτόν που είχες όταν γεννήθηκες.
Αν οι σκέψεις έρχονται, όταν κάποιος διαλογίζεται, δεν χρειάζεται ούτε να αρπάζεται από αυτές, ούτε να τις πολεμά. Κανένας δεν μπορεί με το ζόρι να ακινητοποιήσει τον Νου του και να σταματήσει τις σκέψεις. Αυτό απλά συμβαίνει. Αυτό που χρειάζεται να κάνει ο καθένας όταν μπαίνει σε διαλογισμό, είναι να γίνει ο παρατηρητής του σώματος και του μυαλού του.
Ο άνθρωπος που κάνει διαλογισμό θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τον πεζό που στέκεται στο πεζοδρόμιο και εντελώς ανεπηρέαστος από ό,τι συμβαίνει στη λεωφόρο, παρατηρεί τα αυτοκίνητα που πηγαινοέρχονται.
Οι σκέψεις είναι τα αυτοκίνητα.
Μόλις ανάψει το κόκκινο φανάρι, μόλις σταματήσουν τα αυτοκίνητα, οι σκέψεις, ο διαλογιστής απλά πηγαίνει πιο βαθιά στο ταξίδι του. Δεν εξαρτάται από αυτόν πότε θα σταματήσουν οι σκέψεις. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να παραμένει χαλαρός με πλήρη αποδοχή της κατάστασης στην οποία βρίσκεται, χωρίς να κρίνει ποιο είναι καλό και ποιο κακό. Ακριβώς όπως ο πεζός, παίρνει μια απόσταση από αυτό που συμβαίνει στο δρόμο και δεν ταυτίζεται με την κυκλοφορία και σύντομα, κάποια στιγμή, ο δρόμος θα αδειάσει και δεν θα υπάρχει κανένα αυτοκίνητο. Θα δημιουργηθεί μια παύση. Αυτή η παύση, η ησυχία είναι ο διαλογισμός.
Είναι πολύ σημαντικό να παραδίνεσαι στα διαλογιστικά ταξίδια. Όταν προσπαθεί κάποιος να επιβάλλει την θέληση του ή προσπαθεί να κατευθύνει το ταξίδι του, τότε δεν βρίσκεται σε κατάσταση διαλογισμού. Όταν επιτρέπει να συμβεί οτιδήποτε έρθει στην επιφάνεια, όταν εγκαταλείπεται μέσα στη διαδρομή, όταν δεν πιέζει τα πράγματα να συμβούν, τότε μπαίνει στο εσωτερικό ταξίδι. Ο αληθινά διαλογιστικός άνθρωπος δεν είναι σοβαρός. Αντίθετα ευχαριστιέται το παιχνίδι. Η ζωή γι’ αυτόν είναι διασκέδαση και την απολαμβάνει ολοκληρωτικά. Δεν προσκολλάται στο παρελθόν του γιατί ξέρει ότι αυτό συνδέεται με τους φόβους, τους προσδιορισμούς και τις επιθυμίες του. Κυλάει ελεύθερα μέσα στη σιωπή, μέσα στην εσωτερική κίνηση και παραδίδεται στην ένωσή του με την Ολότητα.
Ο διαλογιστής στο ταξίδι προς τα μέσα είναι απλώς ο παρατηρητής. Δεν είναι οτιδήποτε συναντά σε αυτήν την εμπειρία. Είναι αυτός που βιώνει αυτήν την εμπειρία. Όσο πιο βαθιά μπαίνει σε αυτό, τόσο λιγότερο θα βιώνει κίνηση ή σιωπή ή ευδαιμονία γιατί θα οδηγείται ολοένα και πιο κοντά στο κέντρο του. Εκεί όπου υπάρχει μόνο κενότητα. Τότε θα γίνεται ένα με το Θεό.
«Όταν η συνειδητότητα
δεν πηγαίνει σε κανένα αντικείμενο,
όταν δεν υπάρχει τίποτε να δεις,
τίποτε να σκεφτείς,
παρά μόνο κενότητα
παντού γύρω σου,
τότε μπαίνεις μέσα στον εαυτό σου.
Τότε δεν υπάρχει πουθενά για να πας.
Χαλαρώνεις μέσα στην πηγή
και εκείνη η πηγή είναι ο Θεός.»
Osho
δεν πηγαίνει σε κανένα αντικείμενο,
όταν δεν υπάρχει τίποτε να δεις,
τίποτε να σκεφτείς,
παρά μόνο κενότητα
παντού γύρω σου,
τότε μπαίνεις μέσα στον εαυτό σου.
Τότε δεν υπάρχει πουθενά για να πας.
Χαλαρώνεις μέσα στην πηγή
και εκείνη η πηγή είναι ο Θεός.»
Osho
